Teatry warszawskie
Teatr Maty: "Hau! Hau"!, komedja w 4-ch aktach Hodgesa i Percyvala.
Pierwszy akt tej komedji, napisany z rozmachem i z wysokiem poczuciem realizmu w kształtowaniu postaci, ekspozycja komedji obyczajowej, w której główny nacisk położono na rysunek charakterów, skupiając dookoła "znakomitego" kryminologa p. Hau-Hau wszystkie elementy anglo-saskiego humoru, ironji i sentymentu.
Stary Anglik, zwany Hau-Hau, jest typowym dziwakiem, od których, podobno, roi się w królestwie Wielkiej Brytanji. Angielskie dziwactwo jest wyższą formą normalności umysłowej, pewnego rodzaju sportem duchowym, na który pozwolić sobie mogą ludzie skąpani w sybarytyzmie życiowym i materjalnym. Ale poza tym jednym aktem i tą jedną postacią wszystko dalsze i inne jest klasycznym kinodramatem (nowy gatunek twórczości teatralnej), pozostawiającym po sobie próżnię i w refleksji i w wyobraźni. Dziecinny dramat detektywistyczny, w którym zbrodniarza wyłapuje się mniej więcej w ten sam sposób, jak to czynił Sherlok Holmes w parodjowanych powieściach Conan Doyla.
Cała akcja wisi dosłownie na "jednym włosie" pokojówki i na pączku kamelji, który w ciągu czterech aktów wędruje z prowincji do Londynu i z powrotem. W historję z włosem wmieszana jest afera djamentowa, amory dziecinne i "gentleman włamywacz", który dostaje się, dzięki jasnowidztwu i podstępnej jowialności amatorskiego detektywa, w ręce sprawiedliwości. Pan Zelwerowicz stworzył kapitalnie ruchliwy i na wszystko reagujący typ starca-zrzędzy, neurastenika, intellektualisty i amatora w kryminalistyce.
Doskonałym i równorzędnym jego partnerem był p. Maszyński w prawie niemej roli starego sługi. P. Brydzińska była najwdzięczniejszą poezją tej starości, młodością, słodyczą i naiwnością, która pokonywała "hauhaustwo' starego zrzędy z równą łatwością, jak serca narzeczonego (Warnecki) i "włamywacza" (Biegański).
