Hrabal śmieszny, ale po co?
"Miasteczko, w którym czas się zatrzymał" w reż. Małgorzaty Bogajewskiej w Teatrze Powszechnym w Łodzi. Pisze Jacek Sieradzki w Przekroju.
Hrabal kusi sceny. Jest kto wie czy nie najczęściej adaptowanym na potrzeby teatrów współczesnym prozaikiem. Nie dziwota: na tle czarnej dosłowności, w której lubuje się dzisiejsza dramaturgia, świat czeskiego pisarza emanuje witalnością (przeplecioną melancholią), barwnością, rozmachem. Aliści bogactwo jego opowieści ufundowane jest na czymś niezwykle solidnym - stoickiej akceptacji ludzkiej natury z całą ułomnością, brzydotą, błazeństwem, która nie upiększa (i broń Boże nie rozgrzesza), ale pozwala widzieć z mądrą sympatią występy zwariowanych kukiełek na życiowej scenie. Znalezienie scenicznego wyrazu dla tego stoickiego spojrzenia musi być podstawowym zadaniem inscenizatora. Niełatwe to, ale gdy o tym nie pamiętać, powstają takie kolizje, jaka przydarzyła się w łódzkim Powszechnym Małgorzacie Bogajewskiej.
Na scenie kręcą się wesołe obrazki, puszczany jest stary film z Bogartem, panowie w pasiastych kostiumach gimnastycznych prężą torsy i demonstrują zabawne tatuaże, panie fikają nóżkami i śpiewają piosenki po czesku, a nie za bardzo wiadomo, jaka myśl za tym stoi. Po co oglądać stryjka Pepi, pieczeniarza gorliwie zagadującego życie, gdy Jan Wojciech Poradowski gra go jak wesołego pirata na poranku dla przedszkoli? Jak obronić postać Francina z powagą Bustera Keatona walczącego ze złośliwością martwych przedmiotów, skoro Jacek Łuczak małostkowo wykorzystuje każdą okazję, by robić tanie jaja? Jedna może tylko filigranowa Magdalena Dratkiewicz (Marychna z "Postrzyżyn", ta, która ścięła włosy, bo w radiu powiedzieli, że wszystko trzeba skracać, i potem dostała od Francina publiczne lanie pompką od roweru) w swojej energii, żywości ruchu, w samoakceptacji, w spojrzeniu pogodnie ślizgającym się nad głupstwami trafia w to coś, za co hrabalofani daliby się pokroić.
