Artykuły

"Życie jest snem" w reż. Waldemara Zawodzińskiego w Teatrze Nowym w Poznaniu. Pisze Ryszard Jałoszyński w Gazecie Poznańskiej.

Te pytania za Calderonem de la Barca jak mantrę powtarza na scenie Teatru Nowego w Poznaniu reżyser Waldemar Zawodziński. Jest w tym patos i szczerość, ale nie ma monotonii ani znudzenia.

"Zycie jest snem" - ten barokowy wieloznaczny i wielowątkowy dramat ogląda się jak współczesny sensacyjny spektakl telewizyjny. Ale rampa sceny nie jest płaska taflą. Reżyser i scenograf zamyka widza w jednej przestrzeni z bohaterami opowieści o despotycznym królu baśniowej Polski, który zwiedziony przepowiednią wtrącił własnego syna do lochu. U kresu życia próbuje zrozumieć swe własne czyny i bezskutecznie naprawić popełnione błędy. To opowieść o okrucieństwie i miłości, o zdradzie i wierności, niewdzięczności rządzących i ślepej lojalności, o zbrodni i karze, życiu i śmierci... A wszystko w kilkudziesięciominutowym spektaklu - skondensowanym, mądrym i czytelnym. Duża w tym zasługa aktorów.

Co ważniejsze w człowieku, geny czy moralne zasady? Ludzie Calderona i Zawodzińskiego nie są jednoznaczni. To nosiciele dobra i zła. Nie sposób oddzielić w nich jednego od drugiego. Mordowanie ich, zamykanie w więzieniach niczego nie rozwiązuje. Im więcej przemocy, tym szybciej sceniczny świat obumiera, rdzewieje, tonie, a my razem z nim wpatrzeni w scenę jak we wriętrze Titanica. Zło mnoży się bez wysiłku, a jak dziedziczymy dobro?

Kim jestem? - pyta król i umierający błazen, przypadkowa ofiara rewolucji - osią świata, czy próchnem historii? Jak żyć? - z własną twarzą czy w masce, choć tak wygodniej Ale śmierć nie wybiera...

Światła gasną, w ostatniej scenie oglądamy rząd martwych stóp i białe całuny. Wychodzimy z teatru na ulicę Kochanowskiego w Poznaniu, przechodzimy obok szpitala, w którym liczono śmiertelne ofiary Poznańskiego Czerwca...