Po prostu kolorowa ramotka
"Córka źle strzeżona" w reż. i choreogr. Henryka Konwińskiego w Operze Krakowskiej. Pisze Joanna Targoń w Gazecie Wyborczej - Kraków.
Choć sednem wątłej akcji baletu Jeana Daubervala jest miłość z przeszkodami, przeszkody nie są groźne, a wszystko zmierza ku szczęśliwemu zakończeniu.
Prapremiera "Córki źle strzeżonej" odbyła się 1 lipca 1789 roku. Dwa tygodnie później zburzono Bastylię; prawdziwy lud okazał się nie tak miły i nie przysparzający problemów jak ten, który pokazywano w teatrze.
Lise (bardzo dobra Agnieszka Wolna) kocha się (z wzajemnością) w Colinie (Sebastian Solecki), jej matka, wdowa Simone (Adam Klafczyński), woli jednak wydać córkę za Alaina (Marek Kobielski), syna miejscowego bogacza. Prawdziwa miłość zwycięża, Simone w końcu pozwala na ślub. Rzecz rozgrywa się na wsi; mamy więc takie rozrywki, jak ubijanie masła, zaganianie kur, przędzenie na kołowrotku, żniwa. No i tańczących żniwiarzy, tańczącą kurę z kurczętami, taneczne scenki komiczne z maselnicą i kołowrotkiem.
Ten przedrewolucyjny balet w Operze Krakowskiej wygląda tak, jakby przez taniec nie przetoczyła się żadna rewolucja. Tancerki są uśmiechnięte i wdzięcznie unoszą się na puentach, tancerze dyskretnie im partnerują, a bohaterowie komiczni poruszają się w sposób przerysowany, żebyśmy nie mieli wątpliwości, z czego się śmiać. Kostiumy są kolorowe, a malowana na płótnie scenografia nawiązuje do XVIII-wiecznej konwencji teatralnej. Oglądając taką ramotkę, można niewątpliwie oderwać się od codziennego życia - wszystko jest tak nierealne i konwencjonalne.
Przyjemność byłaby znacznie większa, gdyby przedstawienie miało więcej wdzięku, dowcipu, pomysłowości i urody. Gdyby scenograf nie zepsuł drugiego aktu paskudnym brązowym wnętrzem, z malowanymi pseudodowcipnymi meblami. Gdyby choreograf postarał się o większe zróżnicowanie tańców zbiorowych i subtelniejszą charakterystykę bohaterów. Gdyby wreszcie zabawa z ponaddwustuletnią konwencją była dowcipniejsza
