Artykuły

"Tancerka" Artura Pałygi, monodram Barbary Lach w reż. Marioli Ordak-Światkiewicz w Opolskim Teatrze Lalki i Aktora. Pisze Małgorzata Kroczyńska w Nowej Trybunie Opolskiej.

Monodram w interpretacji Barbary Lach i bawi. i wzrusza, jest opowieścią o przemijaniu, ale także o potrzebie akceptacji, oswojenia lęków i traum.

Otulona ciepłym swetrem kobieta drzemie w fotelu w obskurnym, zimnym pokoiku, wypełnionym różnymi sprzętami, bibelotami. To kim jest, a raczej kim była, sugeruje jedynie wielkie lustro z poręczą, dziś służącą za wieszak do suszenia prania. Tylko w snach i wspomnieniach tancerka wciąż ćwiczy przy drążku i tańczy, i kłania się, a publiczność nie szczędzi jej braw. Dziś jest starą kobietą, która w codzienny rytuał musiała wpisać łykanie leków. Dziś to kobieta samotna, trochę dziwaczka, ale świadoma swoich ograniczeń. Jej całym światem jest rudera, która kiedyś była teatrem. Tancerka-emerytka nie pamięta, co powinna zrobić za chwilę (szafkę oblepia karte-czkami-przypominajkami), ale pamięta, co zdarzyło się, kiedy była małą dziewczynką, uczennicą. Najbardziej dojmującym, wciąż bardzo żywym wspomnieniem jest ojciec. On nie akceptował jej wyborów, nie wierzył w jej talent, ona nie czuła się kochana. Od lat nie ma z nim kontaktu, a rana wciąż się nie zabliźnia. Tancerka pisze do ojca listy. Zapełniają walizkę, bo ich nie wysyła. Zdarzy się jednak coś, co sprawi, że stara kobieta naprawi swoje relacje z ojcem. A gdy zamyka się jeden rozdział, nic się jeszcze nie kończy, można otworzyć następny... Kameralna "Tancerka" ma ogromną siłę rażenia dzięki Barbarze Lach, aktorce, która swoją postać wyposaża w cały bagaż emocji, humoru, autoironii, współczucia.

Artura Pałygę, autora "Tancerki" zainspirowało opowiadanie Olgi Tokarczuk pod tym samym tytułem. Przedstawienie OTLiA być może także stanie się inspiracją - do rozmowy młodych z seniorami. Na to liczą twórcy "Tancerki", po każdym spektaklu zapraszając widzów na spotkanie.