Artykuły

Danuta Stenka [mistrzostwo]

Obcięła się na chłopczycę, wyostrzyła makijażem rysy twarzy, założyła krótkie spodnie, buty na płaskim obcasie i skarpetki do pół łydki, co optycznie pogrubiło nogi. Nadała głosowi jednostajną melodyjkę, jakby różnymi słowami powtarzała wciąż ten sam komunikat: "byczo jest". Stała się bardziej żołnierzem niż kobietą, a może inaczej: bardziej automatem wojny niż człowiekiem. Co było, rzecz jasna, zabiegiem mocnym, niemal szokującym, trochę jednak nie starczyło na całe przedstawienie. Bertolt Brecht w istocie pomyślał Matkę Courage jako odczłowieczony sprzęt do ciągnięcia profitów z wojny, nie znaczy to jednak, że żądał zautomatyzowania jej reakcji na wszystko, choćby na śmierć kolejnych dzieci ginących przez jej pazerność. Michał Zadara najwyraźniej dbał jednak o konsekwentne odpsychologizowanie grania - także innych postaci - chyba ze szkodą dla całości. Bo co do tego, że aktorka Narodowego potrafiłaby zniuansować wizerunek swej markietanki, nie ma dwóch zdań.