Syn marnotrawny
Po raz kolejny w historii poznańskiej Opery mogliśmy obejrzeć dzieło Benjamina Brittena. Tym razem była to pierwsza część tryptyku misteryjnego pod tytułem "The Prodigal Son" (Syn marnotrawny) op. 71.
"Syna marnotrawnego" Britten skomponował w 1968r. Należy on do utworów trudnych - zarówno pod względem wykonawczym, jak i odbioru. Stosowana przez Brittena skala dodekafoniczna znacznie utrudnia zgranie się nawet kameralnego zespołu, nie mówiąc już o współpracy z chórem i solistami. Śpiewanie w oryginalnym języku wymaga dodatkowej pracy nad stroną aktorską przedstawienia, gdyż w takim przypadku szczególnego znaczenia nabiera symbolika gestów. Fabuła spektaklu musi być dla wszystkich zrozumiała. Pod tym względem poznańskie przedstawienie należy zaliczyć do bardzo udanych.
Dobra akustyka oraz specyfika wnętrza kościoła oo.Dominikanów, dały oczekiwany efekt dźwiękowy. Siedząc w ławkach, niewiele jednak można było zobaczyć z tego, co dzieje się na scenie.
Na uwagę zasługiwała scenografia zrobiona przez Jadwigę Marię Janosiewicz. Proste dekoracje oraz dobrze dobrane kostiumy były na tyle sugestywne, że pozwalały na maksymalne skupienie się nad stroną muzyczną, nie rozpraszały uwagi. Wysoki poziom artystyczny prezentował zespól instrumentalny pod dyrekcją Antoniego Grafa. Dobra intonacja oraz płaszczyzny dynamiczne były dowodem na rzetelność w przygotowaniu strony muzycznej przedstawienia To samo można powiedzieć o solistach chóru Teatru Wielkiego i Poznańskiego Chóru Chłopięcego przygotowanego przez W. A. Kroloppa.
Trudną partię kusiciela wirtuozowsko zaśpiewał Aleksander Burant, jeden z czołowych wokalistów naszej Opery. W pozostałych rolach można było usłyszeć: Mariana Kępczyńskiego, Piotra Liszkowskiego, Jerzego Fechnera, Krzysztofa Szanieckiego, Błażeja Greka.
Jeśli doczekamy się kiedyś wykonania tryptyku w całości, to będzie to niewątpliwie wielkie wydarzenie artystyczne.
