Koncertowy Tartuffe
"Tartuffe albo Szalbierz" w reż. Jacquesa Lassalle'a w Teatrze Narodowym w Warszawie. Pisze Aneta Kyzioł w Polityce.
Podczas kończącego "Tartuffe'a albo Szalbierza" peanu na cześć "władcy, który kocha prawo" publiczność Teatru Narodowego dopowiadała: "I sprawiedliwość", po premierze recenzenci pisali o "świętoszkach w IV RP", a w Orgonie i jego matce dostrzeżono ofiary Radia Maryja.
Tymczasem siłą wyreżyserowanego przez Jacques'a Lassalle'a przedstawienia jest jego uniwersalizm - niedawny szef Comedie Française przypomina nam, że naiwność, zaślepienie i fanatyzm istnieją, odkąd istnieje człowiek, podobnie wieczni są ci, którzy chcą i potrafią je wykorzystać do własnych celów.
Warszawski "Tartuffe" rozgrywa się na pustej niemal scenie. Ściany, drzwi i kilka krzeseł w zupełności wystarczą, żeby oddać dostojność i bogactwo - podkreślane przez odwołujące się do obrazów Rembrandta czy Vermeera kostiumy bohaterów - mieszczańskiego domu Orgona.
Przedstawienie Lassalle'a jest koncertem aktorskim. Danuta Stenka jako Elmira w pierwszych scenach dumna i pewna siebie, w ostatniej stoi ze wzrokiem utkwionym w jeden punkt, upokorzona i złamana. Ten, który - za przyzwoleniem męża - niemal ją zgwałcił, Tartuffe Wojciecha Malajkata: zimny, skoncentrowany, wyciszony, emocje, w przeciwieństwie do swoich ofiar, trzyma głęboko ukryte.
I wreszcie największa rola tego przedstawienia - Orgon Jerzego Radziwiłowicza: śmieszny w napadach złości, gdy z podniecenia aż podskakuje, gubiąc kapcie, groźny, gdy narzuca swoją wolę najbliższym, i dziecinny, kiedy ufnie wpatruje się w Tartuffe'a. Na koniec - jak wszyscy w tym spektaklu - złamany i przegrany: odzyskał majątek, ale nie szacunek do siebie i wiarę.
Warszawski "Tartuffe" jest przedstawieniem ostentacyjnie tradycyjnym, którego nie powstydziłby się żaden teatr narodowy na świecie.
