Na zlecenie chwili
W Teatrze Polskim "Miłość na budowie" Artura Gerarda. Kłopotliwe jest to przedstawienie. Nie dla widza, rzecz jasna, bo on akurat w ogromnej swej większości bawi się na nim znakomicie, lecz wrośnie dla recenzenta. No bo w jakich właściwie oceniać je kategoriach? Jako aktualny skecz, kabaretowy komentarz do tego wszystkiego, co nasz kraj obecnie przeżywa, zastępujący nie napisaną jeszcze, po sierpniu 1980 roku, prawdziwie współczesną polską komedię? Czy jako konkretną propozycję repertuarową na dużą, reprezentacyjną, ponad stuletnią scenę, w jakimś tam sensie określającą również jej ambicje artystyczne, aspiracje teatralne, literackie, intelektualne, aktorskie?
Czytelnicy chcieliby zapewne, aby recenzent wyraźniej i bardziej jednoznacznie określał się teraz i deklarował. Aby cenił teatr nie tylko za jego rzemiosło aktorskie i inscenizację, ale również za jego postawę społeczną i odwagę, angażowanie się w odnowę. A tu akurat wszystko to tak jakoś bardzo niezbornie zostało ze sobą poskładane. Z jednej strony ostra, aż do przesady satyra społeczno-obyczajowa, jakiej dotąd poza "Teyem" chyba nigdy nie było, z drugiej ogromny niedosyt wrażeń i wartości stricte teatralnych. To już nie teatr aluzji politycznych, ale same tylko aluzje bez teatru.
"Miłość na budowie zleconej" to zaledwie skecz kabaretowy, pomysł, w oparciu o który można by dopiero napisać sztukę dla teatru. To, jak się zwykło mawiać, same życie, ubrane w słowa, w sytuacje sceniczne i formy parateatralne. Nie najwyższego kalibru literatura, ale za to jakże aktualna. Szekspira zawsze można wystawić, ktoś mi na to odpowiedział. "Miłość na budowie zleconej" tylko teraz. I w tym stwierdzeniu zawiera się chyba również jakiś element oceny tego spektaklu.
