Cień, czyli Eurydyka przrywa milczenie
"Cień" wg Elfriede Jelinek w reż. w wyk. Kamili Sammler w Teatrze im. Jaracza w Łodzi. Pisze Renata Sas Expressie Ilustrowanym.
W Teatrze im. Stefana Jaracza na afisz wszedł kolejny monodram. O sile repertuarowego wszak teatru, słynącego niegdyś ze znakomitych zespołowych przedsięwzięć, po długim oczekiwaniu, przypomniała dopiero niedawno artystyczna potęga - "Czarownic z Salem" A. Millera w realizacji Mariusza Grzegorzka, ale w programie dotkniętym swoistą "dobrą zmianą" mocno zaznaczają się kameralne inicjatywy aktorów. Hasło tych przedsięwzięć wymowne: "nie czekamy, gramy". Po tekst Elfriede Jelinek "Cienie. Eurydyka mówi" sięgnęła Kamila Sammler. Jako realizatorka i wykonawczyni firmuje "Cień" - autorską konstrukcję dramaturgiczną. Staje się Eurydyka, która w mitologii milcząca, zabiera głos wtedy, gdy jest już po drugiej stronie życia.
Granica między światłem i ciemnością zostaje przekroczona. Ta, która była zawsze w cieniu wzbudzającego zachwyt Orfeusza, wychodzi na pierwszy plan, gdy staje się już nieobecna. Duży szary stół z ważną tu szufladą, magnetofony, odbiorniki (Jelinek tak kontaktuje się ze światem, nie opuszcza domu) jest przestrzenią, która zaznacza teraźniejszość i zapewnia kontakt z przeszłością. Jest tam także głos Orfeusza (przekonująco
udzielił mu go Ireneusz Czop), który nie chce się rozstać z Eurydyka. Ale czy ona chce powrotu? Czy szuflada pełna przeżyć nie stała się najważniejsza? Aktorka, która jest także fotografikiem, wpisała w swój "Cień" zdjęcia - ślady przeszłości, więzi, a jednocześnie trwałości, czy ulotnych chwil, które najlepiej przechować w szufladzie właśnie. Jelinek pyta o sens lęku, jaki towarzyszy jej, Eurydyce i nam...
Kontrowersyjna noblistka nie opowiada o łatwych relacjach, nie daje recept. Te jej dręczące przymiarki do bycia wśród ludzi, relacji z bliskimi Kamila Sammler zamyka w swojej metaforycznej, ekspresyjnej opowieści. Warto się zmierzyć z wieloznacznością tego, co Eurydyka mówi, choć łatwo nie będzie.
