Kim są barbarzyńcy?
"Czas barbarzyńców" Dona Taylora w reż. Jarosława Tumidajskiego w Teatrze Współczesnym w Warszawie. Pisze Mirosław Winiarczyk w tygodniku Idziemy.
Łatwo wytknąć słabości ostatniej premiery w Teatrze Współczesnym. Autor "Czasu barbarzyńców" Don Taylor przez lata związany był z telewizją i radiem BBC, stąd forma sztuki przypomina słuchowisko radiowe. Na scenie grono aktorów recytuje mocno rezonerskie kwestie, ilustrujące problemy związane z walką elity demokracji liberalnej z nową władzą "barbarzyńców". Owa gnijąca dziś demokracja na scenie przypomina dziwną syntezę upadającego Rzymu ze współczesnym europejskim systemem lewicowo-liberalnym, którego, jak przypuszczam, Taylor jest gorącym zwolennikiem.
Zamożny Marcus i kapitan Anthony usiłują mieszać szyki "barbarzyńcom" - którzy doszli do władzy demokratycznie!!! - lecz z czasem cała oportunistyczna elita zaczyna ustępować. Ciekawe, że autor sztuki i reżyser nic określają, kim właściwie są ci współcześni barbarzyńcy i do czego naprawdę dążą poza samą władzą? Czy są modnie dziś nazywanymi populistami, czy komunistami, faszystami, nacjonalistami, czy może fanatykami islamskimi? Tej zagadki nie pomaga rozwikłać program spektaklu, gdzie cytowane są fragmenty tekstów od znanych antykomunistów (George Orwell, Stefan Kisielewski) po teoretyków lewicowego liberalizmu i intelektualnych twórców III RP. Reżyser przedstawienia nie unika oczywiście nachalnych i prymitywnych aluzji do aktualnej sytuacji w Polsce, czym wywołuje rechot części publiczności. Czy aby nie o to chodziło autorom spektaklu? W powieści "Uległość" wybitny francuski pisarz Michel Houellbecq miał odwagę nazwać po imieniu zagrożenie dla Francji i Europy. W jego wizji artystycznej niedługo władzę obejmą islamiści, którzy zaprowadzą w Europie prawo szariatu. Ale w "Czasie barbarzyńców" nie ma o takim zagrożeniu ani słowa. Demokraci kochają przecież muzułmanów, a zwalczają islamofobię, ksenofobię itd.
