Życie po śmierci
"Kopciuszek" Joëla Pommerata w reż. Anny Smolar w Narodowym Starym Teatrze w Krakowie. Pisze Aneta Kyzioł w Polityce.
Jak żyć po śmierci bliskiej osoby, jak przejść przez żałobę, pamiętać, ale nie rozpamiętywać?Takie pytania, dotyczące i dotykające zarówno małych, jak i dużych widzów, stawiają w krakowskim Starym Teatrze autorzy uwspółcześnionej wersji bajki
o Kopciuszku - francuski dramatopisarz Joël Pommerat i reżyserka Anna Smolar. Kosia (Jaśmina Polak przekonująca jako zbuntowana, wrażliwa i żyjąca we własnej głowie nastolatka) źle rozumie ostatnie słowa umierającej matki, wydaje jej się, że wolą matki jest, by córka myślała o niej w każdej chwili swojego życia. Stara się skrupulatnie wypełniać rzekomy testament, a za wszelkie uchybienia, nieliczne chwile radości surowo się karze. Także w ramach pokuty godzi się być sprzątaczką w domu przyszłej macochy, a wyzwiska i szykany ze strony jej córek przyjmuje ze spokojem jako zasłużone. Na szczęście pewnego dnia w jej pokoiku w piwnicy zjawia się tajemnicza Wróżka - Bartosz Bielenia w roli androginicznej diwy, pełnej ciepła
i ironii, nie tylko tworzy najbarwniejszą postać spektaklu, ale też łapie świetny kontakt z dziecięcą widownią. Szczególnie w scenie wyczarowywania balowej sukni dla Kopciuszka, pełnej zabawnych odwołań do dziecięcej popkultury. Twórcy z wyczuciem prowadzą wątek żałoby, bez infantylizmu i dydaktyzmu. Stawiają na prawdę, która, choć boli, ma moc wyzwalania.
