Wyspa, azyl
Czytanie orędzia pisanego przez ważną postać światowej i polskiej kultury, stało się dla mnie corocznym rytuałem. Jakie przesłanie na 27 marca roku 2017 przygotowali Isabelle Huppert i Leszek Mądzik?- pisze Kamila Łapicka w tygodniku W Sieci.
Pisanie takich odezw jest chyba trudniejsze, niż się wydaje. Takie wrażenie miałam, czytając słowa francuskiej aktorki Isabelle Huppert, która zaczęła od pochwały Paryża jako miasta, do którego zdąża teatralna elita i w którym można zobaczyć przedstawienia z różnych zakątków świata, a następnie zwróciła uwagę na różnorodność teatralnego repertuaru jako przykład globalizacji w pozytywnym znaczeniu. Z jednej strony Huppert przedstawiła się jako osoba służebna wobec teatru, z drugiej wymieniła panteon swoich ról. Wspomniała także o tym, że aby zaistniał teatr, potrzebni są widz i aktor, a na scenie postaci mówią albo nie. Być może jako ustna, spontaniczna wypowiedź tekst ten miałby pewien urok, lecz jako słowo pisane niestety rozczarował.
Znacznie bardziej spójne i inspirujące okazało się w tym roku orędzie polskie, w którym Leszek Mądzik dał próbkę pięknej, skupionej prozy, ukazującej teatrjako przestrzeń-azyl, wyspę sensu w świecie, który sens gubi. Przestrzeń wolności dla myśli w świecie, który od myślenia próbuje nas odzwyczaić, ajedno-cześnie miejsce spotkania człowieka z człowiekiem.
Druga idea, którą w swoim orędziu wskazuje Mądzik, to idea prawdy. To ważny głos w epoce, kiedy często próbuje się relatywizować nawet proste zdania. Urzeka fraza, że "powinniśmy stawiać teatry wybudowane nie tyle z betonu, ile z prawdy".
Dramat człowieka stojącego na scenie może zbliżyć nas do tajemnicy prawdy o nas samych, tak jak spektakle Sceny Plastycznej KUL: "Odchodzi" czy "Lustro". Ich twórca Leszek Mądzik nie wspomniał o nich jednak "mimochodem" w swoim pełnym, pełnym pokory i mądrości tekście. I
