Artykuły

Na Małych Scenach tea­tralnych, zwanych też Salami Prób, Scenami Propozycji czy Scenami Małych Form, mamy w ostatnich latach wszystko: klasyczne dramaty, komedie, farsy, adaptacje, spektakle poetyckie, sezonowe szlagie­ry.

Dwa stołeczne przykłady. "Edukacja Rity" Russela na Scenie 61 Teatru Ateneum i "Mamo, dobranoc" Marshy Norman na Małej Scenie Tea­tru Dramatycznego.

Pierwsza, od kilku miesięcy z powodzeniem, przedstawiana jest przez Krystynę Jandę i Tadeusza Borowskiego. Sta­ranna, przemyślana reżyseria Andrzeja Rozhina sprawia, że wszystkie czynności pary ak­torskiej, z fantazją i tempera­mentem grającej rzewną ko­medyjkę angielskiego młode­go pisarza, robią wrażenie najwierniejszego odtworzenia rzeczywistości. To ogromny atut w realizacji sztuki w dwu­osobowej obsadzie, gdy do słów nie przyfastrygowuje się wymyślonych działań.

Te, niestety, konieczne są do wsparcia wątłej dramatycznie inscenizacji zatytułowanej: "Mamo, dobranoc". Autorka Amerykanka - Marsha Nor­man - nagradzana suto w swojej ojczyźnie, snuje dialog o chorej, sfrustrowanej kobie­cie, porzuconej przez męża, żyjącej pod jednym dachem z matką. Żadnych odmian, żad­nych zaskoczeń (jak dzieje się to w "Ricie") - opowiadanie rozpisane na dwa głosy, z ko­nieczności podparte przez re­żysera - Romanę Próchnicką - przedstawianiem rzeczy: puszek, butelek, poduszek, garnków, kubków, śmieci. Na dobrą sprawę wystarczyłby tu monolog matki (Ryszarda Ha­nin), zwracającej się do wy­imaginowanej córki. Gra ją z powodzeniem Ewa Decówna, tworząc postać ostro wyryso­waną czarną kreską. Ryszar­da Hanin natomiast wkłada w rolę swoją umiejętność cienio­wania sytuacji wytrawnymi środkami aktorskimi: modula­cję głosu, niewielkim gestem.

Obydwie sztuki są błahe. Temat nie nobilituje dzieła, dlatego też zwariowana kome­dyjka wciąga o wicie bardziej, niż tragedia. Ot, Małe Sceny, dla wielkich aktorów. Ale już nie dla wielkich spraw. Oczy­wiście, w tym wypadku.