O Rylu, lalkach i Ptasim mleku
O lalkach i lalkowych sprawach wiedzą właściwie tylko ci z dorosłych, którzy doczekali się wystarczająco dużych pociech, aby móc zaprowadzić je do teatru. Ci inni - ech, szkoda gadać Dlatego kiedy z dziennikarskiego obowiązku "zaniosło" mnie dp "Arlekina" na spektakl "Ptasiego mleka" ( bajki radzieckich autorów Tadorowskiej i Mietalnikowa w adaptacji Henryka Ryla ) przygotowałem się - o! uderz się w piersi dziennikarzu - na dwie godziny łagodnej nudy. A tymczasem - Panie i Panowie! daj1) wam oficerskie, ba, admiralskie słowo honoru - nie ziewnąłem ani razu! Bawiłem się doskonale, urzekły mnie barwne, pysznie zakomponowane dekoracje Wacława Kondka, podobała mi się również przyjemna i prościutka muzyka Tadeusza Paciorkiewicza. Sama bajka miała w sobie wdzięk niezafałszowanej przygody. Akcja toczyła się co prawda według schematu - powiedzmy - "romansu przygód", czyli bez dramaturgicznych zawęźleń i bez oparcia się na jakiejś solidniejszej dramaturgicznej konstrukcji, ale mogła przecież utrzymać w napięciu. I chociaż jestem taki maleńki "pies na kości gości", który lubi złapać za łydkę i poszczekać na fałszywy księżyc naszych teatralnych majstrów od siedmiu boleści, to tym razem - przyznaję - nie mam najmniejszej ochoty do szukania dziury w całym. Moje - bardzo laickie w lalkarskich sprawach - oko i ucho wyróżniło z wykonawców: Józefa Kaczorowskiego (Minister), który bardzo ładnie prowadził swoją lalkę, oraz Krystynę Saar (diabeł Rokitka) za to samo. Podobał mi się również Zdzisław Owsik - tym razem głównie od strony głosowej. Ładnym, wyrazistym głosem dysponuje również Halina Bańkowska - jej Mądra Pani była jednak nijaka, nieokreślona i zawieszona w próżni.
Być może się mylę, ale zawsze uważałem, że bajkę powinien cechować jakiś swoisty schematyzm, jakiś swoisty czarno-biały podział na świat ludzi dobrych i złych; Mądra Pani nie była ani dobra, ani zła i - co za tym idzie - wyskakiwała troszeczkę poza ramy bajki
