Dada tańczy Gombrowicza
"Kilka błyskotliwych spostrzeżeń (á la Gombrowicz)" Teatru Dada von Bzdülöw. Pisze Tadeusz Skutnik w Dzienniku Bałtyckim.
Prapremierowe widowisko "Kilka błyskotliwych spostrzeżeń (á la Gombrowicz)" w gdańskim Żaku poprzedził performance Leszka Bzdyla: ogrywanie rzeźby Piotra Sasina. Płaty wydrążonych pni drzewnych, przez które widać "na przestrzał" przestrzeń, zdają się idealnie pasować do bożyszcza filozofii Gombrowicza: Formy.
W sali widowiskowej Forma, czyli Zewnętrzność panowała idealnie: jak na przyjęciu dyplomatycznym. Tam wita widzów dostojnie tańcząca dama w długiej krwistej sukni, Katarzyna Chmielewska - hurysa, może westalka. Po wyciszeniu światła pojawiają się dwaj partnerzy: Leszek Bzdyl i Rafał Dziemidok. Pomiędzy nimi, na idealnie białej scenie (dwa dmuchane materace są przezroczyste, aby nie mąciły bieli) rozpoczną się zmagania. O co? Chyba o to kto potrafi zaistnieć najwyraziściej, czyli kto komu narzuci swoją Formę. Podpatrując, naśladując, kusząc, zwodząc, walcząc wręcz. Spektakl, jaki tych troje rozgrywa pomiędzy sobą, dla siebie, ale także dla widzów, jest bardzo prosty. Taki się przynajmniej wydaje. Scena po scenie składa się z pospolitych kroków i gestów. Oni usypiają czujność widowni, sugerują: to nic takiego, ot, tańczymy sobie i tyle. A jednak spod tej pospolitości stale prześwieca tytułowa "błyskotliwość". Nie chodzi o momenty czy fragmenty, w których nagle wystrzela w górę raca humoru (np. w "zapasach" Dużego z Małym) czy błyska piękno klasycznego baletu w solowym wykonaniu Katarzyny Chmielewskiej. Chodzi o stałą obecność myśli, że tu nie chodzi o zabawę. Idealnie pasuje do "Kilku błyskotliwych spostrzeżeń á la Gombrowicz" muzyka Mikołaja Trzaski; nic dziwnego, kształtowała się równolegle z budowaniem spektaklu. Znakomitego, wartego wielokrotnego oglądania.
