Artykuły

Lidia Maksymowicz od pewnego czasu nie występowała już na scenie. Wielu widzów pamięta ją jednak z charakterystycznych ról, jakie grała w Teatrze Nowym w Zabrzu.

Występowała w sztukach "Bez oręża" Z. Kossak, w "Pieszo" S. Mrożka. ..Ożenku" M. Gogola. Trudno było jej zresztą, nie zauważyć... Wysoka kiedyś mówiło się: postawna kobieta o wyrazistych rysach i silnym, jakby nieznoszącym sprzeciwu glosie, wypełnia literackie postacie temperamentem i bogactwem odczuć. Tak była najczęściej obsadzana; w rolach niewiast twardych, dzielnych i gotowych do poświęceń. Albo wyrachowanych despotek, co też świetnie jej wychodziło. Najzabawniejsze było zaś to, że prywatnie pani Lidka była idealnym rozjemcą, w sporach i spięciach, wiecznie uśmiechniętą, pogodną kobietą, której trzymały się żarty. Do jej domu w Nakle koło Tarnowskich Gór, gdzie mieszkała z mężem Marianem Maksymowiczem także aktorem zabrzarńskiego teatru koledzy z zespołu często zjeżdżali w gości i świetnie bawili się pod wielkim orzechem na środku podwórka.

Pani Lidia debiutowała w Teatrze im. W. Siemaszkowej w Rzeszowie, a przez prawie czterdzieści lat swojego teatralnego życia wiele podróżowała, występując na scenach Białegostoku, Jeleniej Góry, Bielska Białej, Częstochowy i Opola. Od 1988 roku pracowała w Teatrze Nowym. Dwa największe triumfy sceniczne świeciła jako Matka, choć były to dwie kompletnie różne (pod każdym względem) role; pierwsza w "Matce" M. Gorkiego, druga w "Matce" Witkacego. Trzecią matkę, choć już nie tytułową (ale głównego bohatera!), zagrała w filmie Kazimierza Kutza pt. "Na straży swej stać będę".

Zabrzańskiej publiczności pozostanie jednak w pamięci przede wszystkim jako brawurowa bohaterka Celestyny" Fernanda de Rojasa, którą świętowała 35 lat pracy na scenie przy niemilknących oklaskach i świetnych recenzjach.

Pani Lidia Maksymowicz już nie zagra żadnej roli pożegnaliśmy ją na zawsze w miniony poniedziałek. Ale zostały zdjęcia i pamięć teatromanów; jakby kawałek aktora na ziemi...