Artykuły

Łódzki teatr "Pinokio" zaprezen­tował nam uroczą sztukę z reper­tuaru radzieckiego - Sznejderowej "Pieśń Sarmiko". Utwór ten, roz­grywający się na dalekiej Północy, opowiada o przygodach małego Czukcza i leningradzkiej pionierki, uczestniczących w wyprawach nau­kowców. Dramat umiejscowiony na tle egzotycznej przyrody pokazuje walkę człowieka o jej opanowanie, mówi o potężnych możliwościach techniki, służącej postępowi, o od­wadze ludzi radzieckich, złączonych uczuciami szczerej życzliwości i przyjaźni.

Teatr "Pinokio" opracował "Pieśń Sarmiko" bez ambicji odkrywczych, ale za to z rzetelną troską o reali­styczny kształt widowiska. Wydobył poetycki czar utworu w serii celo­wo skomponowanych obrazów i w prostych sytuacjach dramatycznych. Dużą zaletą przedstawienia jest je­go romantyczny nastrój. Ruchy la­lek uproszczone, lecz celowe i sharmonizowane z kształtem pla­stycznym. Techniczna strona spek­taklu wymaga jednak poprawek. Nieprzyjemnym dodatkiem jest dolepiony na wstępie "Komentarz" Zaborowskiego, wykonany przez ży­wych aktorów. Należałoby go usu­nąć jako dodatek zbędny w insce­nizacji utworu dostatecznie jasne­go i czytelnego.