Artykuły

"Pinokio" w reż. Pawła Aignera w Teatrze Baj Pomorski w Toruniu. Pisze Anna Pawłowska w Nowościach Gazecie Pomorza i Kujaw.

Teatr dla dzieci powinien być ambitny. Pod żadnym pozorem nie można pokazywać dzieciom "chały", jeśli chcemy wychować nowe pokolenie odbiorców kultury. Zastanawiam się jednak, jak dzieci odczytają najnowszy spektakl Baja Pomorskiego.

W przedstawieniu splatają się dwa wątki fabularne. Oprócz historii drewnianego pajacyka, któremu w wyniku kłamstw wydłuża się nos, pojawia się opowieść o wędrownej trupie teatralnej mającej wystawiać sztukę o przygodach Pinokia. Spektakl podobnie jak "Kandyd", którego również reżyserował Paweł Aigner, jest żywiołowy, komediowy i rozśpiewany. Specyfiką Baja staje się też granie przedakcji: teatralna przygoda dla widza rozpoczyna się jeszcze przed podniesieniem kurtyny. Landryna, tancerka w różowej spódniczce, rozgrzewa się przed występem, matkująca teatralnej trupie kobieta rozwiesza pranie.

Zza sceny dochodzi nawoływanie zaginonego aktora - Pietrucciego, który miał zagrać Dżepetta.

Dalej historia toczy się swoim nurtem. Piertucciego w roli Dżepetta zastępuje "Młody", pomocnik, chłopak od wszystkiego. To on z drewnianego klocka wyrzeźbi pajaca. Widownia nada mu imię Pinokio. Wątki łączą się, przenikają, zamazują. Mocnym atutem spektaklu są bajeczna i metaforyczna zarazem scenografia autorstwa Michała Golubowskiego i muzyka Zbigniewa Krzywańskiego, byłego gitarzysty zespołu Republika.

Teatrolog czy krytyk dostrzeże chwyt teatru w teatrze. Dziecko być może nie odbierze sztuki dwutorowo. Podstawą rozróżnienia musiałaby być znajomość lektury. Dla młodego widza będzie to jeden ciąg fabularny. Tylko czy aby się w tym nie pogubi? A sztuka przeznaczona jest dla dzieci od lat pięciu. Z niedzielnej premiery jednak maluchy wychodziły uśmiechnięte.