Nadzieja na dwa teatry
— „Dobrze życzę nowym dyrektorom — Małgorzacie Bogajewskiej i Krzysztofowi Głuchowskiemu. Oboje wygrali konkursy, oboje mają znaczące poparcie zespołów. Resztę — czas pokaże” — o zmianach w eatrze Bagatela i Teatrze im. Słowackiego pisze Wacław Krupiński w „Dzienniku Polskim”.
Rozrzewniłem się u progu lata, a przecież wieczór był uroczy, zabawny, śmieszny, z taką energią klaskałem z innymi, na stojąco, a jakże, dziękując wspaniałej aktorce za te jej siedem czy osiem wcieleń... Bawiłem się kilka lat temu na premierze fantastycznie i nijak mój zachwyt nie zmalał, gdy przyszło mi oglądać ów spektakl po raz ostatni. Oto Hotel Babilon Miro Gavrana schodzi z afisza Sceny Pod Ratuszem Teatru Ludowego. Właśnie wcielająca się w te wszystkie postaci Aldona Jankowska zagrała go po raz 149. Ostatni. Żal...
Miał Miro Gavran szczęście do Ludowego, gdzie wystawiono jego cztery spektakle, ku uciesze widzów, a pewnie i zadowoleniu księgowej. Pewnie to i nie najbardziej ambitne sztuki, ale przecież łakniemy na scenie i rozrywki. Zwłaszcza, gdy podana tak wspaniale, a Jankowska naprawdę ujawniała w tych postaciach wszelkie swe talenty — od komediowego poczynając, a na parodystycznym kończąc, czego dowiodła choćby w piosence Violetty Villas. Jakiż genialny słuch na rozmaite języki i gwary ma aktorka, z jakąż precyzją i lekkością przechodzi od postaci do postaci Zasługa to również reżysera Pawła Szumca; nawet nie mógł być na tym ostatnim spektaklu... I tak znika Aldona Jankowska z Krakowa, wszak już parę lat temu porwał ją Teatr Kwadrat.
Zniknie z tej sceny także inna sztuka Gavrana Mąż mojej żony — 21 lipca zostanie zagrana po raz 375. Ostatni. Po 12 latach eksploatacji, po nagrodzie na IX Festiwalu Komedii TALIA za najlepsze role męskie dla obu aktorów — Jana Franczyka i Jacka Stramy. Kończy i Jacek Strama kierowanie Ludowym po 11 latach. Podpisał w tym czasie 63 premiery, w kilku sam zagrał, by teraz oddać dyrekcję Małgorzacie Bogajewskiej. W jakim kierunku podąży? Co zmieni? Ile innych spektakli spadnie z afisza? Jak przyjmą te nowości widzowie? Zadaję te pytania jako jeden z nich. Wszak przez te niemal 30 lat, bo i wcześniej — za dyrekcji Jerzego Fedorowicza, zanim poszedł w POsłowanie — polubiłem Teatr Ludowy, choć oczywiście nie zawsze wychodziłem z niego kontent.
Pamiętam swe rozmowy, publikowane w „Dzienniku” w czerwcu 1989 r., z nowymi dyrektorami — Jerzym Fedorowiczem i Janem Prochyrą, który obejmował Teatr im. J. Słowackiego. I oto znów w tych teatrach dokonują się zmiany. W Nowej Hucie gabinet dyrektora zajmie wspomniana Małgorzata Bogajewska, w „Słowackim” Krzysztof Głuchowski, który zastąpi Krzysztofa Orzechowskiego. I znów nie ukrywam, że był to teatr, w którym się, jak pewnie wielu teatromanów, dobrze czułem. Bo teatr to także miejsce, ludzie, to tworzona w nim aura. To przewidywalna estetyka, nawet jeśli nie wolna od zaskoczeń. Ja staram się zapamiętać takie wydarzenia: jak niegdyś Idiota w reżyserii Barbary Sass, jak Maskarada czy Bracia Dalcz i S-ka, jak, w Miniaturze, spektakle Iwony Kempy czy Józefa Opalskiego. W sumie ponad 110 premier odbyło się w ciągu 17 sezonów dyrekcji Krzysztofa Orzechowskiego.
Tak więc w obu teatrach zmiany... Wiem, świat musi iść naprzód — „przychodzimy, odchodzimy” — nastają młodsi, wprowadzają swój świat, swe porządki; a i oni z lękiem oglądają się już za siebie, wiedząc, że za nimi niecierpliwie kroczą kolejni, nawet jeśli ledwo poczęci w ramach 500 PiS, przepraszam — 500 plus. Też znam to uczucie (nie mówię o poczęciu) i nawet wyobrażam sobie radość części Czytelników, zwłaszcza tych, którzy po ostatnim felietonie „Konkurs, jak to łatwo powiedzieć” wylali na mnie (anonimowo, rzecz jasna) kubły wypłukanych z siebie pomyj. Na zdrowie!
Ale przede wszystkim dobrze życzę nowym dyrektorom — Małgorzacie Bogajewskiej i Krzysztofowi Głuchowskiemu. Oboje wygrali konkursy, oboje mają znaczące poparcie zespołów. Resztę — czas pokaże. Dobrze życzę też sobie. Mam więc nadzieję, że kierowane przez nich teatry nadal będą moimi. Że w swych wizjach teatru uwzględnią i takich jak ja. Wystarczy, że już jeden krakowski teatr wykluczył mnie z grona widzów. A aż tak wielu teatrów w Krakowie nie mamy.
