Artykuły

Wszystko, co wydarzyło się w tej inscenizacji było potrzebne i uzasadnione. Geremek, Mi­chnik, Balcerowicz, Mazowiecki, Axer, Wajda, wojewoda warszaw­ski, minister kultury, przedstawi­ciel prezydenta, wybitni aktorzy i krytycy teatralni. Telewizja i fo­toreporterzy. Sala warszawskiego Ateneum wypełniona po brzegi, włącznie z miejscami stojącymi.

Tak było w sobotę, na premie­rowym spektaklu "Mazepy" w reży­serii Gustawa Holoubka, który również zagrał postać Jana Kazi­mierza. Po spektaklu - kwiaty, przemówienia, depesze. Jubileusz czterdziestopięciolecia pracy scenicznej Mistrza zorganizowano z rozmachem. Mnie najbardziej spodobała się depesza od profeso­ra Zbigniewa Raszewskiego, wie­lkiego historyka teatru: "Konrado­wi - Gustawowi gratuluję, że po­konał Senatora". Ktoś z przema­wiających nazwał Holoubka księ­ciem aktorów. Czemu nie.

A sam spektakl? Na pewno godny jubileuszu. Pięcioaktowa tragedia Słowackiego jest bezbłę­dnie skonstruowana i napisana

(jakże by inaczej) przepięknym, scenicznym wierszem. "Mazepa" to w istocie kameralny dramat ro­mantyczny, fabularnie przypomi­nający operowe libretta, ale te naj­lepsze. Swoim ekspresjonizmem, beznadziejnym splątaniem ludz­kich namiętności przypomina "Ma­zepa" jednocześnie - a raczej anty­cypuje - twórczość Strindberga, urodzonego w roku śmierci Sło­wackiego.

Trafna, imponująca obsada aktorska: Gustaw Holoubek, Piotr Fronczewski, Marek Kondrat, Krzysztof Kolberger i uroczo de­biutująca, wielce utalentowana studentka warszawskiej PWST - Magdalena Wójcik, w roli głów­nej i Bogu ducha winnej nie­szczęśnicy dramatu.

Reżyseria, podobnie jak sceno­grafia Marcina Stajewskiego, kos­tiumy Ireny Biegańskiej oraz mu­zyka Wojciecha Borkowskiego, złożyły się na spektakl niezmier­nie klarowny, pełen - bynajmniej nie martwej - elegancji i dobrego gustu.

Wszystko, co wydarzyło się w tej inscenizacji "Mazepy" było potrzebne i uzasadnione. Książę aktorów, swoim reżyserskim dzia­łaniem, nie popsuł własnego jubi­leuszu.