Artykuły

Dziś o godz. 16.45 w Teatrze Miejskim w Gdyni, w ramach finału dziewiątego konkursu o Gdyńską Nagrodę Dramaturgiczną, odbędzie się czytanie sztuki "Ciało moje" Marka Pruchniewskiego w reżyserii Anety Groszyńskiej.

"Ciało moje" Marka Pruchniewskiego, "Pawi tren" Iwony Korszańskiej, "Ogrody chwały" Jacka L. Zawady, "Sprawa Gorgonowej" Jolanty Janiczak i "Supernova Live" Sandry Szwarc walczą o zwycięstwo w konkursie. Nagroda ustanowiona przez prezydenta Gdyni wynosi 50 tysięcy złotych.

Obsada: Olga B. Długońska, Sara Celler Jezierska, Irena Sierakowska, Małgorzata Talarczyk, Rafał Fudalej, Piotr Mokrzycki, Bogdan Smagacki, Grzegorz Wolf oraz Marcin Liweń - muzyka

O najnowszej sztuce Marka Pruchniewskiego pisze Anna Zalewska-Uberman z Komisji Artystycznej GND:

Ciało w pozycji horyzontalnej: dotknięte chorobą, pasywne, bez kontaktu jak ciało trupa - to pierwszy obraz, który pojawia się w głowie czytelnika. Zakładnikami tego ciała są: Wiktoria, niepozbawiona świadomości choć sparaliżowana kobieta i jej rodzina, bez uprzedzenia dotknięta tragedią i pozbawiona taryfy ulgowej na życie. Pruchniewski wychodząc od sceny wypadku głównej bohaterki, prowadzi swą opowieść w stronę intymnego dramatu. Autor ukazuje rodzinę w obliczu kryzysu. Przygląda się złożonym relacjom bohaterów i rejestruje momenty, w których wzajemne zaufanie, poczucie bezpieczeństwa i bliskość, zostają wystawione na próbę. Konieczność odnalezienia się postaci w nowej sytuacji jest długotrwałym i bolesnym procesem, który nie poddaje się racjonalizacji. Bo czy można pogodzić się ze śmiercią intymności w związku, aborcją córki, porzuceniem przez ojca i odejściem matki? "Ciało moje" jest zapisem stanów wewnętrznych bohaterów, ich głębokich, często niewyrażalnych słowami przeżyć. Wiktoria, choć przykuta do łóżka, uczestniczy na równych prawach w dramaturgii całego zdarzenia, "jest w sobie" i nie może reagować ale poznajemy jej myśli. Autor dramatu więzi bohaterkę w ciele, ale ofiarowuje jej w zamian za to czas i przestrzeń na dokonanie wiwisekcji dotychczasowej egzystencji. "Mam być jak martwa żeby żyć? Przeżyć?" - wykrzykuje Wiktoria, po raz wtóry boksując się z Bogiem, który pozostaje Wielkim Milczącym. Czy zatem jej realne ciało, przemienione na skutek choroby, ma szansę stać się ciałem wewnętrznym, azylem dla duszy zjednoczonej w mistycznym uścisku ze Stwórcą, by przywołać idee cytowanego w finale utworu Mistrza Eckharta "To nie jest gra. Nie ma kilku możliwości, kolejnych rzutów kostką, kilku żyć" - mówi córka Wiktorii odprawiając ojca swojego nienarodzonego dziecka. A jednak Bohaterka powraca we wspomnieniach do historii chłopca, który przeżył egzekucję leżąc wśród martwych ciał i udając trupa. Wiktoria powstrzymała mężczyznę, który szedł wprost pod jadący tramwaj, a później on ją ocalił i od tej pory ich losy zostały splecione na zawsze: "Połączyło nas coś, czego nie potrafię określić. Sekunda, ułamek sekundy, która dzieli życie od śmierci".

Wstęp na czytanie jest wolny.

***

Marek Pruchniewski (1962) - dramatopisarz, scenarzysta, wykładowca w Szkole Laboratorium Dramatu oraz w Warszawskiej Szkole Fotografii i Grafiki Projektowej, współautor scenariuszy do filmów Sławomira Fabickiego "Z odzysku" i "Miłość" oraz Marcina Wrony "Moja krew". Jego pierwsza sztuka "Paryż" w 1987 roku zdobyła II nagrodę w konkursie na debiut dramaturgiczny zorganizowanym przez Teatr Ateneum w Warszawie. W roku 1992 dramat "Armia" zdobył II nagrodę w konkursie na utwór sceniczny zorganizowanym przez Teatr Polski we Wrocławiu oraz Ministerstwo Kultury i Sztuki (premiera w Teatrze Dramatycznym w Legnicy, reż. Paweł Kamza). W 2000 roku w Teatrze im. Heleny Modrzejewskiej w Legnicy wystawiono "Wesele raz jeszcze" (reż. Paweł Kamza) na podstawie dramatu "Pielgrzymi". Wersję telewizyjną "Pielgrzymów" wyreżyserował Maciej Dejczer. W roku 2003 w Teatrze Telewizji miała miejsce prapremiera "Łucji i jej dzieci" (reż. Sławomir Fabicki). Ten głośny dramat ukazał się także w antologii "Pokolenie porno i inne niesmaczne utwory teatralne" (2003). Spektakl zdobył Grand Prix IV Festiwalu Polskiego Radia i Teatru Telewizji "Dwa Teatry" w Sopocie w 2004 roku, zaś w 2011 "Kontrym" (reż. Marcin Fischer) zdobył Grand Prix jedenastej edycji tego festiwalu. Sztuki "Moja wina" oraz "Nasz syn" (napisany wspólnie z Markiem Wortmanem) były nominowane do Gdyńskiej Nagrody Dramaturgicznej.