Artykuły

"Tango Łódź" Radosława Paczochy w reż. Adama Orzechowskiego na XXII Międzynarodowym Festiwalu Sztuk Przyjemnych i Nieprzyjemnych w Łodzi. Pisze Renata Sas w Expressie Ilustrowanym.

W dynamicznym rytmie zakończył się 22. Międzynarodowy Festiwal Sztuk Przyjemnych i Nieprzyjemnych. Już na wstępie "Tanga Łódź" wiadomo: "będzie o trudzie". I jest. Najpierw prawie jak w "Ziemi obiecanej", tyle że z burżujskim Herodem (Arkadiusz Wójcik), ekstrawaganckim Diabłem (Grzegorz Otrębski) i szybszą od iskry, migotliwą, uwodząco przymilną i odpychającą Śmiercią (Aleksandra Listwan). Cała trójka (świetna!) zręcznie miesza, kręci narodową szopką usadowioną w łódzkich realiach.

Sztukę specjalnie dla Teatru Powszechnego napisał Radosław Paczocha, a wyreżyserował Adam Orzechowski. Ten duet teatromani znają i wiedzą ile jest wart, pamiętając "Broniewskiego". W hali maszyn EC1 zasypanej ziemią z wiszącymi metalowymi szafkami, które zmienią się w trumny, stworzą barykady między torem i ścianą, na której można napisać: 1905, a potem inne burzliwe daty, toczy się to szczególne "Tango Łódź" taniec śmierci i nadziei, demagogii i wiary w lepsze jutro. Od rewolucji do rewolucji, a "rewolucja to nie prostytucja". A co?

Niczym w dziecinnej wyliczance padają kolejne znamienne daty przemian ("wszyscy jesteśmy z jednej gliny") ilustrowane sytuacjami z życia, losem prządek, obietnicami towarzyszy. W końcu czerwonym goździkom dawanym z okazji i na cześć trzeba obciąć łebki... Sztuka nawiązuje do twórczości Wandurskiego. Jak w jego awangardowym teatrze powstał zbiór wymownych scenicznych plakatów, gęstych w obrazie, pomysłowych impresji na temat agitacji. Orzechowski potrafi grać symbolami, a zespół Teatru Powszechnego sprawnie je zmienia w znaki czasu i żywe opowieści o ludziach. Czasem jest zbyt dosadnie, wątek nazbyt się dłuży, ale "tango" - nie jako taniec, a rodzaj sygnału, kodu ostrzegawczego zostaje w uszach...