Artykuły

Biografia Krystyny Sienkiewicz jest prezentem na 60-lecie jej pracy artystycznej. Okraszona obficie zdjęciami z prywatnego archiwum artystki i różnych innych źródeł dokumentujących jej artystyczną drogę - o książce "Krystyna Sienkiewicz. Różowe zjawisko" Grzegorza Ćwierniewicza pisze Ewa Gałązka.

Porównywana do Chaplina, Giulietty Masiny, z błyskiem w oku, ironią w głosie, Krystyna Sienkiewicz, komediantka liryczna od lat porywa każdego widza. Ma na swoim koncie ponad sto ról teatralnych i filmowych, ale dotąd nikt nie pokusił się o napisanie jej biografii. Dziennikarze skupiają się raczej na jej problemach zdrowotnych i kłopotach z córką albo przypominają początkowy okres jej artystycznej drogi, kiedy grała w słynnym STS-ie.

Biografia Krystyny Sienkiewicz jest prezentem na 60-lecie jej pracy artystycznej. Okraszona obficie zdjęciami z prywatnego archiwum artystki i różnych innych źródeł dokumentujących jej artystyczną drogę: skanami recenzji, afiszami sztuk, w których grała, okładkami czasopism, które zdobiła swoją twarzą, jest trochę takim albumem z wpisami przyjaciół, znajomych, twórców z którymi pracowała, recenzjami spektakli i filmów, w których grała.

Autor książki, Grzegorz Ćwiertniewicz przeprowadził bardzo wnikliwe poszukiwania dotyczące jej rodziny, czasów dzieciństwa, młodości. Przytacza wiele wspomnień jej krewnych, koleżanek dotyczących wczesnego okresu jej życia znaczonego traumą osieroconego dziecka. Wprawdzie Krystyna Sienkiewicz w swoich książkach ("Zgadnij z kim leżę", "Cacko" a zwłaszcza w "Haftowanych gałganach") wspomina swoje dzieciństwo i młodość, ale rzeczywistość miesza się tam z fantazją, a Grzegorz Ćwiertniewicz w swojej książce niejako porządkuje jej biografię. Nie pomija żadnego ważnego aspektu jej życiorysu zarówno artystycznego, jak i prywatnego: opisuje zmagania z chorobą oczu i z ciężką chorobą córki, wielkie miłości i wielkie przyjaźnie. Chociaż najwięcej miejsca poświęca kulisom jej pracy czy to na planach filmowych, czy w teatrze i na estradzie.

"Różowe zjawisko STS-u" - napisał Krzysztof Teodor Toeplitz po przedstawieniu "Trzeba mieć ciało". To określenie przylgnęło do Krystyny Sienkiewicz. Grzegorz Ćwiertniewicz umieścił je w podtytule książki.

STS był szkołą teatralną Krystyny Sienkiewicz. Zaprzyjaźniona z Aleksandrą Gustkiewicz, która również była wówczas studentką Akademii Sztuk Pięknych, zastąpiła chorą Kosę (tak nazywano Aleksandrę Gustkiewicz) w programie Studenckiego Teattu Satyryków. I została, występowała na scenie, ale jej dziełem były także plakaty, scenografia czy kostiumy, sprzedawała bilety w kasie, obsługiwała lewy reflektor. Wtopiła się w grupę. Tak zaczęła się jej przygoda z aktorstwem, która trwa już ponad pół wieku. Potem przyszedł czas na "Divertimenta" i "Kabaret Starszych Panów", "Kabarecik Olgi Lipińskiej", role w filmach i wreszcie estradę, której pozostała wierna do dziś. "Chyba w ogóle najbardziej kocham estradę. To jest moja scena do mieszania powietrza. Jeżdżę tam, gdzie mnie chcą. Rzucam się po drogach. Estrada to mój zakład pracy" - mówi artystka.

"Podobnie jak bohaterki jej piosenek bywa zagubiona, bezradna, naiwnie romantyczna i przerażająco niepraktyczna. Przypomina mi trochę smutną dziewczynkę, która bojąc się świata, próbuje go oswoić i obłaskawić" - pisze Grzegorz Ćwiertniewicz. Przytacza wypowiedź jej przyjaciółki, Agnieszki Osieckiej, która mówiła, że Krystyna Sienkiewicz pod maską ironii kryje "Głęboką tkliwość i czułość dla innych. Sympatię dla słabszych. Wzruszenie domową poezją. Delikatność. Dyskrecję. Dobry gust. Szacunek dla starszych. Miłość do dzieci". I taki wizerunek aktorki wyłania się z rozmów z nią, z zebranych przez Ćwiertniewicza, wypowiedzi jej przyjaciół, rodziny, znajomych, reżyserów, u których grała, aktorów z którymi występowała na scenie czy w filmach.

***

Grzegorz Ćwierniewicz, "Krystyna Sienkiewicz. Różowe zjawisko", Marginesy, Warszawa 2015 r.