Pijak
Jest czas spokojny między wojnami. Państwo Sommerowie są właścicielami niewielkiego przedsiębiorstwa pracującego dla potrzeb miejscowego więzienia. Pani Sommer wydaje się być wzorową gospodynią, kochającą żoną i opiekuńczą przyjaciółką dla swojego męża. Erwin Sommer - słaby, wrażliwy, niepewny - walczy o zachowanie pozorów władzy w domu. Praktycznie jest już od dawna całkowicie podporządkowany żonie. Drobnomieszczański salon państwa Sommerów nie jest przytulny. Na meblach, dywanach i oknach osiadł chłód, obojętność i coraz rzadziej maskowana wrogość.
Czy można określić moment, w którym to się zaczyna? Kiedy to przestaje być niezobowiązującą przyjemnością, a staje się nieprzezwyciężalną koniecznością, nałogiem? Jeden kieliszek... Łagodzi zawodowe niepowodzenia, leczy kompleksy, daje pewność siebie, odwagę, wewnętrzną siłę i moc... gdy jest. A co dzieje się z człowiekiem, gdy go nagle zabraknie, gdy bez niego nie można wykonać najprostszej czynności, nie można spać, jeść ani oddychać, nie można żyć?
Kameralne studium patologii. Wnikliwe, głębokie, brutalne. Uważa się, że wyrosły z autopsji, że wydany pośmiertnie (1950) "Pijak" Fallady jest w warstwie psychologicznej bardzo intymnym zapisem osobistych przeżyć autora, jakich doznał podczas przymusowej kuracji przeciwalkoholowej, której został poddany w 1944 roku.
Hans Fallada to w literaturze niemieckiej postać tragiczna. Sławny w świecie przed II wojną światową dzięki swojej mieszczańskiej "love story" zatytułowanej ,, I cóż dalej, szary człowieku?" powziął brzemienną w skutkach decyzję i nie wyjechał z Niemiec w czasie wojny. Próbował robić karierę, wchodził w układy z nazistami, szedł na daleko idące kompromisy artystyczne, choć był przez władze ledwo tolerowany. Alkoholik, morfinista, bohater licznych afer miłosnych, zmarł w 1947 roku, napisawszy tuż przed śmiercią wielką, oskarżającą faszyzm powieść "Każdy umiera w samotności".
Piotr Fronczewski grywał już ludzi uzależnionych od alkoholu (choćby ostatnio Filipa Marlowe'a), ale postać Erwina Sommera jest wyjątkowa. Oszczędnie, powściągliwie, przejmująco kreśli aktor dramat wewnętrzny bohatera ulegającego, nie umiejącego uporać się ze sobą i ze swoim życiem.
