Gorączka sobotniej nocy
"Sen nocy letniej" w reż. Mai Kleczewskiej w tarym Teatrze w Krakowie. Pisze Włodzimierz Jurasz w Gazecie Krakowskiej.
Szekspir is dead. Udowadnia to (nareszcie) spektakl Mai Kleczewskiej w Starym Teatrze.
Maja Kleczewska, młoda reżyserka, wyrasta na znakomitą komediopisarkę. Świadczy o tym reakcja publiczności, która zaśmiewała się do roz(puku) oglądając w sobotni wieczór, na Scenie Kameralnej Narodowego Starego Teatru w Krakowie, premierowe przedstawienie sztuki Kleczewskiej, opatrzonej iście szekspirowskim tytułem - "Sen nocy letniej". Szczególnie wielkie uznanie publiki zyskała scena, w której aktorzy spektaklu (granego w spektaklu) rozdzielają role oraz sekwencja, w której pan karmi panią bananem.
Szczerze mówiąc, swą komedię Kleczewska mogła zatytułować inaczej. Na przykład "Gorączka sobotniej nocy" zważywszy na równie żywiołowo przyjmowaną scenę, w której wspaniałym dyskotekowym tańcem popisuje się chłop przebrany za babę. Albo "Pompująca Tytania" - ze względu na pokrewieństwo łączące to przedstawienie z klasycznym dziełem kina dla dorosłych, słynną "Pompującą Ireną" (Paniom wybierającym się na spektakl zalecam zabranie lornetek; Panowie, niestety, ubawią się znacznie słabiej). Odwołanie do Szekspira nie jest jednak przypadkowe... Wedle materiałów promocyjnych przedstawienie Kleczewskiej opowiada o tym, że we współczesnym świecie tzw. miłość nie ma racji bytu. Nie ośmieliłbym się jednak posądzać autorki o taką skłonność do banału. Z tego przecież zdaje sobie sprawę każdy znający typowe zachowania współczesnej młodzieży, która w toaletach modnych lokali rozrywkowych uprawia tzw. clubbing. Kleczewskiej chodziło chyba o coś zupełnie innego. Autorka wplotła do swego tekstu parę cytatów z przywołanego już Szekspira. Udowadniając, że w dzisiejszym świecie te anachroniczne frazy brzmią sztucznie, sztywno i nienaturalnie. Tak, proszę Państwa. W teatrze kończy się pewna epoka. Śmiech. Brawa. Kurtyna. Wychodzę.
