Artykuły

Mural na Śródce zdobył pierwsze miejsce wśród wydarzeń kulturalnych minionego roku. Tak zadecydowali czytelnicy i dziennikarze naszego portalu. W pierwszej trójce najciekawszych wydarzeń znalazły się też: spektakl "Miasto pustych pianin" teatru w Kaliszu i pierwsza edycja festiwalu "Leszno Barok Plus" - pisze Iwona Torbicka w portalu Kultura u Podstaw.

Wielkopolskie wydarzenie kulturalne 2015 roku wybieraliśmy dwuetapowo. Najpierw poprosiliśmy czytelników i dziennikarzy o zgłoszenia najciekawszych ich zdaniem wydarzeń, których byli świadkami w minionym roku. Potem na listę 11 wydarzeń można był oddać swój głos, wypełniając ankietę, którą zamieściliśmy na portalu. Na końcu odbyła się dyskusja i głosowanie redakcyjne. Uwzględniając opinie naszych czytelników wybraliśmy trójkę zwycięzców.

MIEJSCE PIERWSZE:

Mural na Śródce, będący jednym z elementów ożywienia poznańskiej dzielnicy, która przez lata była zaniedbana i zapuszczona.

"Mural ma być pierwszym krokiem do odtworzenia prawdziwego miasteczka Śródka, przy jego powstawaniu pracowało wiele osób, także mieszkańcy Śródki. Autorem koncepcji muralu jest Radosław Barek, architekt, dr hab. na Wydziale Architektury Politechniki Poznańskiej, założyciel stowarzyszenia Wędrowni Architekci.

- Od lat zadawałem sobie pytanie, dlaczego ta ściana musi być taka smutna? Trzy lata temu powstał pierwszy szkic - zapis myśli, jak mogłaby wyglądać ta ściana. Kompozycja obrazu w generalnych zarysach nie zmieniła się. Szkic nawiązuje do historii tego miejsca - stały tu dwie kamieniczki, skrajny był taki parterowy budyneczek - mówił Barek. I dodawał: Zachowały się zdjęcia tej okolicy, moja koncepcja muralu miała więc uzasadnienie w formach dawnej zabudowy Śródki, to nie był rysunek kreowany tylko z wyobraźni. Kompozycja całości uwzględnia istniejące krawędzie dachów i przebite w ścianie otwory okienne. Jest też próbą zharmonizowania tego fragmentu przestrzeni miejskiej, pokazania perspektywicznego narastania brył, z pierwszym, drugim i trzecim planem. Z użyciem iluzji przestrzennej na płaskiej ścianie.

Mural na Śródce okazał się fenomenem medialnym. Jego zdjęcia obiegły cały świat. Udostępniły go największe portale, nie tylko architektoniczne. W internecie obejrzały go miliony ludzi, pojawiły się setki entuzjastycznych komentarzy. Poznań nigdy nie miał tak globalnej, pozytywnej promocji" (Wojtek Hildebrandt "Cud na Śródce", 12 października 2015, kulturaupodstaw.pl)

MIEJSCE DRUGIE:

Spektakl "Miasto pustych pianin" (na zdjęciu) w Teatrze im. Bogusławskiego w Kaliszu. Przedstawienie wyreżyserowała Lena Frankiewicz. Tekst napisał Mateusz Pakuła.

"Realizatorzy spektaklu - zwartego, utrzymującego przez 85 minut dobre tempo, wielokrotnie puszczają oko do widzów, żonglują kiczem, celebryckim nadęciem, celuloidowymi marzeniami. Nie ma tu ról puszczonych. Wielkie brawa należą się autorowi tekstu, który okazał się znakomitym obserwatorem młodego pokolenia. Bez problemu posługuje się zarówno językiem fanów gier komputerowych i elektronicznych mixów, jak i - komercyjnych reklamowych tekstów, mających na celu ogłupianie odbiorcy. I co najważniejsze - umiał tak zbudować tekst, by dać muzyce szansę na wyznaczenie jego dramaturgii.

Punktem wyjścia dla całej warstwy muzycznej spektaklu jest dźwięk pianina, nawet dźwięki elektroniczne są z niego wygenerowane. Przestrzeń muzyczna łączy w sobie muzykę klasyczną ze współczesną, elektroniczną. Muzyka pełni w spektaklu rolę prowokatora, pobudza do wywalania emocji nie tylko aktorów, ale też widzów.

Tytułowe "miasto pustych pianin" - Kalisz, przez prawie 130 lat kojarzone było z najszlachetniejszymi dźwiękami (właśnie "pradźwiękami"). To tu w 1878 roku powstała Fabryka Fortepianów i Pianin Arnolda Fibigera, która przetrwała dwie wojny światowe. Znana i ceniona na całym świecie (od 1949 funkcjonująca pod nazwą Fabryka Fortepianów i Pianin "Calisia"), upadła w 2007 roku. Dwa lata temu logotyp Calisii kupiła firma Vershold, a produkcję fortepianów wznowiono w Chinach. O słynnej fabryce coraz ciszej. Może "Miasto pustych pianin" zapoczątkuje proces przemyślanego, globalnego przywracania pamięci o niej?" (Iwona Torbicka, "Hasanie po pianie", 22 października 2015, kulturaupodstaw.pl)

MIEJSCE TRZECIE:

Festiwal "Leszno Barok Plus", którego premierowa odsłona odbyła się w Lesznie w minionym roku.

"Muzyka baroku w ostatnich latach przeżywa swoiste odrodzenie. Nazwiska artystów, specjalizujących się w wykonawstwie muzyki dawnej są rozpoznawalne równie dobrze, co artystów muzyki pop. Kto nie słyszał o Philippe Jarousky'm czy Christinie Pluhar?

Nie dziwi więc specjalnie fakt, że powstają kolejne festiwale, poświęcone muzyce baroku. Cieszy, że także w Wielkopolsce. Taki festiwal postanowiło zorganizować Leszno i to od razu - aż sześciodniowy. Do miasta zjechali wspaniali artyści m. in. Arte Dei Suonatori czy Oh! Orkiestra Historyczna. Każdy, kto w tym czasie odwiedził Leszno, zauważył, jak bardzo festiwal był tam obecny, nie tylko za sprawą plakatów, ale przede wszystkim nadkompletów publiczności, która tłumnie uczestniczyła w koncertach. Okazuje się, że mieszkańcy miast, w których nie ma sal koncertowych, są spragnieni obcowania z muzyką klasyczną i kiedy tylko nadarza się okazja do jej wysłuchania, nie pozostają obojętni.

Festiwal rozpoczął się mocnym akcentem - koncertem "Vivaldi, Teleman i Handel czyli opera instrumentalna" i równie silnym został zamknięty. Mam na myśli koncert "Dusze wędrujące", złożony z fragmentów kantat Jana Sebastiana Bacha. Już sama koncepcja repertuaru okazała się znakomitym pomysłem, a do pełnego sukcesu przyczynili się artyści - Orkiestra Festiwalu Leszno Barok Plus Festiwal oraz mezzosopranistka Joanna Bortel, która w sposób zjawiskowy operuje cieniami dynamicznymi, świetnie muzykując z orkiestrą." (Adam Olaf Gibowski, "Bach zasmakował w Lesznie", 9 sierpnia 2015, kulturaupodstaw.pl).