Ruda rulez
Gdy usłyszałem, że Centrum Kultury i Sztuki w Siedlcach wzięło się za Kantatę na cztery skrzydła, nie byłem dobrej myśli. Po pierwsze dlatego, że jej autor — Robert Brutter, współtwórca Rancza — zaliczył już wcześniej wpadkę: tragiczny spektakl Smak mamrota, który 4 lata temu miałem nieszczęście oglądać także w siedleckim CKiS. Tam, gdzie w telewizyjnej produkcji Wojciecha Adamczyka była podlana swojskością mądrość, w sztuce zostały tylko koszarowe dowcipy. Było więc rozczarowanie oraz... niesmak.
Te obawy rozwiała radiowa adaptacja Kantaty..., jaką dane mi było niedawno wysłuchać. Opowieść o kobiecie, którą od samobójstwa próbuje odwieść aż 2 aniołów, okazała się świetną komedią w nieco francuskim stylu, gdzie liczne okazje do śmiechu sąsiadują z niegłupimi dialogami o życiu, wierze i uczuciach. Kłopot w tym, że słuchowisko miało w obsadzie Janusza Gajosa. Amhiel w jego interpretacji brzmiał jak nieco zmęczona, ale jednak gwiazda wszystkich chórów anielskich. Jakiekolwiek porównania z tą rolą były więc z góry skazane na porażkę.
I rzeczywiście, Maciej Czapski jako Amhiel w siedleckiej wersji Kantaty... nie pobił tamtego wykonania. Ma w tej sztuce dobre momenty (choćby scena, w której nadużywa wina), ale w ostatecznym rozrachunku jest zbyt... teatralny, przez co mniej mu się wierzy. Podobny problem mam z Robertem Protasewiczem jako aniołem Beatielem. U Bruttera to postać o powierzchowności japiszona, chętnie używająca łacińskich sentencji. Protasewicz wygląda zaś w tej roli na cwaniaka z niedużego miasta, który może korzysta z łaciny, ale raczej tej podwórkowej.
W czymś jednak wersja CKiS bije tę radiową. To rola rudowłosej samobójczyni w wykonaniu Urszuli Gotowickiej. Gotowicka jest tak naturalna, że widz wierzy w jej cierpienie i kilka razy jest skłonny uronić łezkę. To wystarczający powód, by zobaczyć siedlecką Kantatę....
