Kulturalne polecenie
Jolanta Ciosek: "Jerzego Nowaka i Tadeusza Malaka zobaczyć trzeba obowiązkowo"
"Patrząc na Nowaka miałem wrażenie, że oto wyłonił się skrawek zaginionej Atlantydy, o której powiadają, że była, a niektórzy znali nawet jej mieszkańców. Chodzi mi o typ aktorstwa, którego na polskich scenach niemal już nie uświadczysz, które jest właściwie reliktem dawnego teatru, a które w przelotnym jak epifania uobecnieniu okazuje się fascynujące. (...) Nowak gra. Wychodzi na scenę i przez pół godziny jest Hirszem Singerem. Nikogo nie obchodzi, co robił przedtem i co będzie robił potem, nie ma w nim skrawka prywatności, którą mógłby przehandlować publiczności uwielbiającej ten towar. W pewnym sensie Nowaka w ogóle nie ma. I na tym polega paradoksalna miara jego aktorstwa" - pisał Janusz Majcherek o spektaklu "Ja jestem Żyd z "Wesela"", obsypanym nagrodami i granym nieprzerwanie od osiemnastu sezonów. O spektaklu, w którym Jerzego Nowaka i Tadeusza Malaka zobaczyć obowiązkowo trzeba. Kto nie widział, niech się wstydzi, żałuje i gna co sił do Starego Teatru.
Od osiemnastu lat Jerzy Nowak i Tadeusz Malak śmieszą i wzruszają w tym niezwykłym spektaklu. Znakomite aktorstwo, równie znakomita muzyka - melodie z epoki grane przez Lesława Lica - sprawiają, że inscenizacja tekstu Romana Brandstaettera gwarantuje miły wieczór w teatrze. A czego rzecz cała dotyczy? To opowieść o Hirszu Singerze, karczmarzu z Bronowic Małych, który wraz z córką znalazł się na weselu poety Rydla. Wesele to opisał Stanisław Wyspiański, Hirsza i Pepę nazwał Żydem i Rachelą. Cały Kraków o nich plotkował, zakłócając dotychczasowy spokój rodziny i nazywając Singera "Żydem z Wesela".
Nie tylko reżysera Tadeusza Malaka zauroczył tekst Romana Brandstaettera. W swoich "Lekturach nieobowiązkowych" Wisława Szymborska tak o nim pisała: "Jest to troszeczkę śmieszna, choć w zasadzie bardzo smutna opowieść, zasłyszana i z melancholijnym humorem napisana przez Romana Brandstaettera(...)."
