Artykuły

„Arlekin celuje w zwinności i akrobatyce… Kojarzyły się z nim zwykle dwa lub trzy specjalne ruchy i wyodrębniały go od jego towarzyszy. Pierwszym był sposób wcho­dzenia na scenę w pośpiechu, ale jakby na nogach sztywno wyprostowanych i sprawiając efekt pewnego rodzaju wy­niosłości. Wywoływało to wrażenie pewności siebie, może bezczelności, a na pewno jego własnego przeświadczenia o zabawnej stronie swej roli. Drugim ruchem była niezwykła sztuczka, za pomocą której zdawał się zmieniać swój wzrost, opuszczając głowę bez poruszania ramionami, a następnie nagle wyciągając szyję, niby ręczną harmonij­kę również nie poruszając ciałem. Trzeci zaś ruch pole­gał na skomplikowanej mani­pulacji czapką i drewnianym batte. Wszystko to stanowiło charakterystyczny zestaw je­go działań.” (A. Nicoll, W świecie Arlekina, Warszawa 1967).

Jerzy Łapiński na scenie Teatru „Wybrzeże” w sztuce Evarista Gherardiego Arlekin z Zielonego Przylądka nie ograniczył się do tych trzech charakterystycznych dla Ar­lekina ruchów. Zademonstro­wał w tej roli cały arsenał gierek, pantomim, skoków, przewrotek, przeobrażeń w inne postacie — wszystko to robił z ogromną vis comica. To świetna rola Jerzego Ła­pińskiego.

Drugą bardzo interesującą postacią w tym przedstawie­niu jest Teresa Iżewska w roli Śpiewaczki. Pięknym, niskim altem śpiewała szlagierowe piosenki kompozycji An­drzeja Głowińskiego (słowa Krystyny Wodnickiej), prze­wyższając w interpretacji, sposobie poruszania się na scenie i w urodzie niejedną na­szą renomowaną piosenkar­kę. Aż dziw, że do tej pory tak rzadko widzieliśmy Iżewską na scenie, a ról odpowiednich dla niej w komediach i musicalach było sporo.

Następne plusy przedstawienia to znakomita (jak zwykle, zresztą (muzyka Andrzeja Głowińskiego), która w dużym stopniu uatrakcyjniła spek­takl oraz scenografia i kostiumy Jadwigi Pożakowskiej. W tej barwnej oprawie objawiła się cała 17-wieczna komedia dell’arte ze swoim kolorem, rubasznością i jarmarcznością i ta widowiskowość spektaklu była jego największą zaletą, bowiem zawiązanie intrygi między Doktorem, Oktawem, Kolombiną, Angeliką i Arle­kinem było tylko pretekstem do pokazania solówek aktor­skich. Więc „nade wszystko aktor musi uważać, żeby nie mówić, kiedy kto inny mówi, iżby nie spowodował niepożądanego zamieszania w umys­łach widzów; podtrzymywać każdego, z kim gra, harmoni­zując swoje słowa i działania tak dobrze ze słowami i działaniami swego towarzysza, że w całym przedstawieniu, we wszystkich ruchach reaguje doskonale na to, czego wyma­ga jego partner…” (A. Nicoll W świecie Arlekina, W-wa 1067).

Z tym współdziałaniem nie było najlepiej, ale słowa za to padały gęsto ze sceny, a po­nieważ niczego nowego nie obwieszczały poza złotymi myślami, robiło się coraz bardziej nudno. Pozostawało więc tylko patrzeć na ten jarmark cudów, żywe obrazy, cyrkowe popisy tak jak pa­trzyła ongiś na to publiczność na jarmarku w Saint Germain. Sądzę, że reżyser Abdellah Drissi trochę za bardzo cele­brował na scenie te długie tyrady, ten handel obnośny, nosiwodów — przekupki i ta powolność ruchu przypomina raczej wschodni suk niż podparyski jarmark.