Na Jandę idę!
Callas w wykonaniu Jandy to kobieta wredna, złośliwa, dowcipna, sarkastyczna, wzruszająca - no, czego dusza zapragnie. Aktorka przez dwie godziny prowadzi mistrzowską klasę śpiewu, a uczniami jesteśmy wszyscy. Felieton Mike'a Urbaniaka w Gazecie Wyborczej - Wysokich Obcasach.
Na JANDĘ idę!" - krzyczała do telefonu pani w fikuśnym berecie, próbując się przebić przez głośny tłum kłębiący się w foyer Och-Teatru w Warszawie. "Callas gra. CALLAS!" - tłumaczyła i ciągnęła: "Nie wiem, czy śpiewa. Zdaje się, że tylko gra. Podobno wspaniale, jak to ona". Krystyna Janda mierzy się z tekstem Terrence'a McNally'ego po raz drugi. W rolę Callas wcieliła się już prawie 20 lat temu na deskach stołecznego Teatru Powszechnego. Wtedy też reżyserował Andrzej Domalik. Ich dzieło chodziło kompletami i ma opinię kultowego. Może podobny przymiotnik zostanie przyklejony realizacji w Och-Teatrze.
Spektakl jest, zgodnie z tytułem, popisem mistrzyni. Kobiety wrednej, złośliwej, dowcipnej, sarkastycznej, wzruszającej - no, czego dusza zapragnie. Aktorka przez dwie godziny prowadzi mistrzowską klasę śpiewu, a uczniami jesteśmy wszyscy. Kolejni śpiewacy, prawdziwi śpiewacy operowi, siedząc wśród widowni, czekają, aż staną twarzą w twarz z legendą. A spotkanie to niełatwe, bo z artystką totalną, która bez cackania się tłumaczy, że nie wystarczy zaśpiewać, śpiewać może każdy. Trzeba wiedzieć, co się śpiewa, dla kogo i o czym, trzeba "mieć wygląd", umieć wejść na scenę, kochać muzykę i teatr. Trzeba sztuką żyć! Jak ona, Maria Callas, heroina opery, która sztuce oddała wszystko, płacąc za to w prywatnym życiu wysoką cenę.
Pani w berecie siedziała przede mną wpatrzona w Jandę/Callas jak w obrazek. Pierwsza zerwała się do braw, ciągnąc za sobą 400-osobową widownię. Owacją na stojąco kończy się ponoć każdy spektakl. W kolejce do szatni raportowała telefonicznie: "Kochana, ja już po. Rezerwuj sobie jutro bilety. Po prostu oszalejesz. Janda GE-NIAL-NA!".
Lud Warszawy przemówił.
