Generał Barcz
Zdzieranie zasłony utkanej z bogoojczyźnianych frazesów, rozbijanie legendy o wiernych, oddanych ojczyźnie wodzach. Mądra i piękna to zarazem dyskusja z widownią na temat okresu naszej historii, którego ponury finał stanowił wrzesień 1939 r. Do programu dołączona jest ulotka. Na jednej jej stronie znalazły się panegiryki na cześć wodza i legionów przedrukowane z legionowego "Żołnierza Polski"; ta strona nosi datę 1918 roku. Druga zawiera artykuły i informacje z sanacyjnej "Polski Zbrojnej": m. in. sprawozdanie z uroczystego obiadu wydanego przez Becka na cześć von Ribbentropa; rok 1939! Charakterystyczne to zestawienie faktów i dat ma wymowę jednoznaczną: to jak rządzili i do czego nas doprowadzili ci, którym powierzyliśmy władzę u zarania niepodległości. Zaprezentowana w teatrze nowohuckim "Radość z odzyskanego śmietnika" - to utrzymana w satyrycznym tonie przeróbka sceniczna znanej powieści Kadena Bandrowskiego "Generał Barcz" (w adaptacji i reżyserii Jerzego Krasowskiego). Sam już tytuł wskazuje na intencje Krasowskiego: wydobycie z powieści legionowego herolda tego wszystkiego co autor - nawet wbrew własnym poglądom - powiedział prawdziwego o rządach legionowej kliki. Obserwujemy kulisy rządów owych generałów Barczów, Krywultów, Wildych, oficerów Pyciów czy Rasińsktch, ich kłótnie, intrygi, ponure machinacje w celu dojścia do władzy, by następnie dzielić się płynącymi z niej przywilejami. Frazesy o Bogu i honorze odgrywają tu jedynie rolę zasłony dymnej.
Realistycznemu pamfletowi swoistego zabarwienia nadaje witkiewiczowski styl scenografii Józefa Szajny. W sumie sztuka jest wielką polityczną szopą: ośmieszając głupotę owych wodzów, ukazuje równocześnie całą grozę konsekwencji ich nieodpowiedzialnych rządów.
