Bartosz Porczyk [pytania]
W 23. Subiektywnym spisie aktorów teatralnych Jacka Sieradzkiego.
Niepodobna pominąć jego Konrada w "Dziadach części III"; robota aktorska jest tu wysokiej próby, ogień, który płonie w aktorze, w znacznej mierze podtrzymuje żar wszystkich sekwencji z jego udziałem w widowisku Michała Zadary we wrocławskim Polskim. O niebywałej sile jego gry pisałem rok temu i mogę słowo w słowo przekleić tamte opinie dotyczące monologu Gustawa. Przemiana "Hic natus est Conradus" do czegoś jednak zobowiązuje i z tym czymś ma kłopot nie tyle aktor, co całe przedsięwzięcie. Mówiąc najkrócej: Improwizacja jest wyznaniem wiary, fałszywym, ale realnym, konkretnym i jeśli pomija się ten aspekt w interpretacji, to ogrywanie wszystkiego wokół, sytuacji więźnia (sikanie do wiadra), upajania się muzyką, własnym słowotokiem i narcyzmem ściąga rolę w tematy zastępcze. Uruchomione popisowo, ale w tej popisowości się wyczerpujące. Świetnie, spektakularnie, efektownie wypada scena egzorcyzmów, ale niech mi kto powie, patrząc jedynie na spalającego się na scenie aktora, odkładając na bok wiedzę ze szkoły: o co tu właściwie chodzi z tym bluźnierstwem?
