Płock. Katarzyna Anzorge odchodzi z Teatru Dramatycznego
Ofelia w "Hamlecie", Amelia w "Mazepie", Solange w "Lecie w Nohant"... Przez siedem lat pracy w Teatrze Dramatycznym w Płocku Katarzyna Anzorge grała główne role kobiece w największych przedstawieniach. Teraz postanowiła spróbować czegoś nowego.
- Nasza czołowa aktorka. Ciągnęła cały repertuar. Wszechstronna, wspaniała i w komedii, i w tragedii, o niezwykle scenicznej urodzie. Kiedy wchodzi na scenę, od razu przykuwa wzrok - tak Katarzynę Anzorge opisuje dyrektor płockiego teatru Marek Mokrowiecki. Decyzja o jej odejściu zaskoczyła go i zasmuciła. - Cóż jednak mogę poradzić, dziewczyna przemyślała sprawę i się zdecydowała.
Muszę podjąć ryzyko...
- Uświadomiłam sobie, że jestem już w Płocku siedem lat! - uśmiecha się aktorka. - Pomyślałam, że jestem w takim wieku, kiedy trzeba poszukiwać, podejmować ryzyko. Stąd moja decyzja. Żegnam się z płockim teatrem.
Katarzyna Anzorge należała do ostatniego aktorskiego rocznika prowadzonego przez prof. Jana Machulskiego w PWSFTiT im. Leona Schillera w Łodzi (2002-2006). W czasie studiów nagrodzona była Stypendium Ministra Kultury za wyróżniające osiągnięcia w nauce oraz drugą nagrodą aktorską na XXIV Festiwalu Szkół Teatralnych za rolę Diany w spektaklu dyplomowym "Gąska" Nikołaja Kolady w reż. Waldemara Śmigasiewicza. W zespole płockiego teatru jest od 2008 r. Zagrała mnóstwo ról: tragiczną Amelię w "Mazepie" w reż. Krzysztofa Prusa, Solange w "Lecie w Nohant" w reż. prof. Jana Skotnickiego, piękną i odważną Roksanę w "Wydmuszce" w reż. Zbigniewa Lesienia, śpiewała jako młoda Agnieszka Osiecka w "Słodkich rodzynkach, gorzkich migdałach" w reż. Bogdana Kokotka, była Wioletą w "Beauty 3.0" w reż. Rafała Matusza, Ofelią w "Hamlecie" i Heleną w "Wujaszku Wani" (oba przedstawienia reżyserował Mokrowiecki).
Dwie Srebrne Maski
Płockie Towarzystwo Przyjaciół Teatru dwukrotnie nagradzało ją Srebrną Maską, nagrodą dla najlepszego twórcy teatralnego sezonu. Dziś prezes PTPT Jarosław Wanecki, mówi: - Właściwie powinniśmy nominować ją i nagradzać co sezon.
Dodaje jeszcze: - Jako przedstawiciel PTPT powiem, że szkoda, że tracimy najlepszą płocką aktorkę. Osobiście dodam, że rozumiem, że odchodzi. Nie dlatego, że płocki teatr jest słaby. Ale dlatego, że dla każdego aktora nowa scena, nowy zespół, reżyserzy, zadania - to szansa na rozwój.
Jaki plan ma Katarzyna? - Prawda jest taka, że rzucam się w ciemno, jak świeżo po studiach - odpowiada. - Nie wiem, co się stanie, nie wiem, czy uda mi się to, co sobie wymarzyłam. W Warszawie mam mieszkanie i wszystkich najbliższych, wrócę więc do nich, pomieszkam u siebie. Będę chodzić na castingi i pukać do teatrów. Zdaję sobie sprawę, jak wiele osób czeka tam w kolejce po pracę; dołączam do ogromnej rzeszy freelancerów. Z drugiej strony to równie ogromny rynek, a ja, choć już nie najmłodsza, wracam bogatsza o pewne doświadczenie. Mam też w zamyśle kilka swoich projektów, które czekają na realizację. Trzymajcie kciuki!
Tęsknota za planem filmowym
Aktorka przyznaje też, że stęskniła się za kamerą. - Za filmowymi środkami wyrazu, oszczędnością w grze... - tłumaczy. - Skończyłam szkołę filmową, miałam doświadczenia z filmem jeszcze na studiach, także po nich; szkoda byłoby zapomnieć, jak się to robi.
Zapewnia, że będzie tęsknić, najbardziej za ludźmi, za całą ekipą teatralną, z którą bardzo się zżyła. No i nie pożegna się z nami tak gwałtownie - wystąpi jeszcze w dwóch premierach (zaplanowane na 30 sierpnia "Psie serce" Bułhakowa w reż. Krzysztofa Prusa oraz "Opowieści o zwyczajnym szaleństwie" Zelenki w reż. Mokrowieckiego, którą zobaczymy 25 września). Będzie także grać w przedstawieniach dla dorosłych, w których można było zobaczyć ją dotychczas - "Wydmuszka", "Mayday", "Spowiedź Masochisty" - póki nie zejdą z afisza.
Dyrektor teatru tymczasem szuka nowej aktorki. "Wyborczej" powiedział, że rozmawiał już z kilkoma, ale decyzji jeszcze nie podjął.
