Artykuły

Z Mariuszem Trelińskim rozmawia Stefan Drajewski

Stefan Drajewski: Pojawił się pan długo i nie­cierpliwie wyczekiwany w Po­znaniu, by rozpocząć próby opery Giordano Andrea Chenier…

Mariusz Treliński: Przyjechałem prosto z Cej­lonu i jestem nieprzytomny ze zmęczenia. Potrzebuję parę dni na poznanie ludzi, z który­mi będę przez najbliższe tygo­dnie pracował.

Czyżby na Cejlonie reali­zował pan jakąś operę?

Zostawmy wakacje. Myśla­łem cały czas o tym, co mnie czeka w Poznaniu. Bardzo się cieszę, że już jestem na miejscu i mogę się zabrać do pracy. Na­sze drogi — ze Sławomirem Pie­trasem zeszły się chyba w 1994 roku. On już wtedy wiedział, że będę realizował opery, zanim ja się tego dowiedziałem. Nie miałem wtedy żadnego pomy­słu, nie znałem się na operze, zresztą nadal do końca się na niej nie znam. Jestem wdzięcz­ny dyrektorowi, że już wtedy dostrzegł we mnie ten rys ope­rowy.

Podobno Andrea Chenier jest w programie oper, którymi interesuje się pan od dawna.

Nie robiłbym rzeczy, która by mnie nie interesowała. Mam pomysł na tę operę. Wydaje mi się że mam coś do po­wiedzenia na ten temat. Wszystkie realizacje, których się do tej pory podejmowałem, wiązały się z tym tylko, że mia­łem coś nowego do powiedzenia. Opery wystawia się od dwustu lat, a nawet dłużej. Każ­demu wydaje się, że wie, jak powinny być grane. To jest dra­matyczny moment. Wtedy trzeba zrobić coś nowego.