Artykuły

Osoby z teatru poproszę po lewej stro­nie, grupę "nieteatralną" po prawej - tak Jarosław Staniek rozpoczął casting do musicalu "Fame" w Teatrze Muzycz­nym w Gdyni. Pierwsza grupa, o której mowa, to studenci Studium Wokalno-Aktorskiego, działającego przy Teatrze Muzycznym. A druga to śmiałkowie, którzy przyszli spróbować swoich sił. Wśród nich ja.

Pierwsza grupa - zgrana i pewna siebie. Nie bez powodu, w koń­cu większość z nich ma już za sobą niejeden duży musical na gdyń­skiej scenie i nie tylko.

- Widziałam ich w"Kompocie", "Footloose" i "Kiss me Kate" - słyszę gdzieś w tłumie. - Nie mamy z nimi szans.

- Spróbować zawsze można, prze­cież nie chodzi tylko o to, by się dostać, zawsze to jakieś nowe doświadczenie - dodaje szczupła blondynka, która roz­grzewa się przy drążku. Wśród stałych castingowych bywalców to znana prawda - im częściej przychodzisz, tym lepiej wiesz, czego oczekują, a porażka zawsze mobilizuje do tego, by stać się lepszym. - Aż wreszcie się uda - dodaje blondynka, która już zdążyła zrobić szpagat

Staniek zaprasza na parkiet. - "Nieteatralnych" proszę do przodu - mówi.

Chyba to dobrze, bo z tyłu w tłumie sześćdziesięciu osób przecież nic nie widać.

Najpierw rozgrzewka. - A teraz szyb­ko nauczymy się krótkiej choreografii - mówi Staniek. - Dodam kilka skompli­kowanych figur i sprawdzę wasze wy­czucie rytmu.

Ćwiczymy do upadłego, zmienia­my się liniami - tył przechodzi do przo­du i na odwrót. Choreografia jest krót­ka, ale pełna pułapek rytmicznych.

- Już nie mam siły - słyszę gdzieś za plecami. - Nie wychodzi mi jeden krok.

Naszą walkę z układem przerywają b-boye. -Witam panów, rozgrzejcie się i pokażcie, co potraficie mówi Staniek. - Reszcie proponuję przerwę, mo­żecie odpocząć albo utrwalić sobie układ. Zaraz pokażecie mi, czego się nauczyliście.

Ćwiczymy na korytarzu. Przerwa ciągnie się w nieskończoność. Wresz­cie Staniek wychyla się z sali baletowej i zaprasza do środka. Tym razem dzie­li nas na cztery grupy. Tańczymy układ, po tym jeszcze chwila na improwizację i koniec. Stajemy w grupie. Staniek wybiera osoby, które mają zostać. Wśród nich większość to ci "te­atralni", ale jest i kilka osób "nieteatralnych". Reszta słyszy magiczne słowa: "To, że teraz was nie wybrali­śmy, nie znaczy, że do was nie zadzwo­nimy".

Szkoda tylko, że nie poprosili o nu­mery telefonów.