Artykuły

Rozmowa z JOLANTĄ FRASZYŃSKĄ, odtwór­czynią roli Julii Capuletti w "Romeo i Julii" Szeks­pira, spektaklu przygotowanym przez wrocławski Teatr Polski, znanej z przedstawień "Ania z Zielo­nego Wzgórza" oraz głośnego ostatnio filmu "Polo­wanie na czarownice".

Wielokrotnie dawała pani do zrozumienia, że nie chce poprzestać na rolach młodych dziewcząt. Teraz gra pani Julię, a ona ma znowu tylko czternaście lat...

- Już Anią zaprotestowa­łam przeciwko swoim warun­kom zewnętrznym, to znaczy stargałam tę subtelność i sta­rałam się z tej postaci wy­dobyć to, co wydaje mi się głębsze niż moja powierz­chowność. Julia ma czternaś­cie lat, bo tak wymyślił sobie swoją bohaterkę Szekspir, ale moja Julia będzie miała tyle lat, ile ja. Ona będzie bardzo osobista, reżyser po­zostawił mi wolną rękę w tworzeniu tej postaci.

Czym fascynuje panią Julia?

- Jest ona, jak na owe czasy, bardzo nowoczesna. To, co zrobiła ta para, to był bunt i prowokacja.

Romea gra pani własny mąż...

- Tak, to bardzo dziwne doświadczenie. Do tej pory nie zdaję sobie sprawy, co myśmy najlepszego zrobili. Odkrywam go na nowo - jego emocje którymi targa na lewo i prawo, widzę u nie­go łzy... Nie wiem czy się w sobie jeszcze raz zakochamy, tak jak powinno być po tym spektaklu, ale myślę, że uda nam się świetnie widza oszu­kać. Poza tym wydaje mi się, że trochę przypominamy tę Szekspirowską parę - pewną wrażliwością, odbieraniem świata tak trochę "na nie".

Czy dla aktorki zagranie Julii to taki ważny moment w karierze, jak dla aktora rola Hamleta?

- Wszyscy mówią, że to moja życiowa rola, ale ja się z tym nie zgadzam. Ona po prostu pozwala mi się piąć w górę - rozwijać się. Nie wiem jaka powinna być następna, może nie od razu Lady Macbeth, choć wydaje mi się, że jest we mnie tyle ciemnych stron, by móc to zagrać - jeśli znajdzie się ktoś, kto chciałby eksperymentować.

Dziękuję bardzo za roz­mowę.