O trudnej miłości sióstr Boznańskich
"Olga Bo" Marcina Błażewicza, pólsceniczne wykonanie w Operze Krakowskiej w Krakowie. Pisze Łukasz Gazur w Dzienniku Polskim.
Wszystkie Stany Muzyki. Żyjemy w czasach, kiedy nowych oper powstaje jak na lekarstwo, a na palcach jednej ręki można zliczyć opery o artystach, takie jak "Mateusz Malarz" Hindemitha.
Cieszy więc, że powstało dzieło z oryginalną polską muzyką. Aż dziw, że dotąd żaden twórca nie wpadł na ten pomysł: w 150. rocznicę urodzin Olgi Boznańskiej w Operze Krakowskiej odbyła się prapremiera dzieła "Olga Bo".
W rolę wielkiej malarki wcieliła się przekonująco Katarzyna Oleś-Blacha. Dobrze, że nadrabiamy zaległości, bo "Olga Bo", to po "Madame Curie" Elżbiety Sikory, kolejna polska opera poświęcona wielkiej kobiecie.
Ciekawe libretto stworzyła Duśka Markowska-Resich, która skoncentrowała się na trudnych relacjach Olgi z młodszą siostrą Izabelą. Pełną niepokoju muzykę skomponował doświadczony kompozytor Marcin Błażewicz, który w 1991 roku skomponował operę "Kotlety św. Franciszka".
W jego muzyce słychać z jednej strony dalekie echa Wagnera, a z drugiej - dekadencki klimat lat 30. minionego wieku, z unoszącym się duchem Szymanowskiego. W kameralnej partyturze uprzywilejował rozbudowaną grupę perkusyjną, nie brakuje też solówek granych na oboju. Wszystko ma swój ponury i mroczny klimat.
Podczas półscenicznego wykonania "Olgi Bo" najtrudniejsze zadanie mieli śpiewacy. Andrzej Biegun (Przyjaciel/Ojciec) śpiewał chwilami falsetem, fragmenty na wpół mówione (parlando) miała Agnieszka Cząstka (Iza). Wymagającą partię udźwignęła ucharakteryzowana na Boznańską Katarzyna Oleś-Blacha, w stylowej sukni autorstwa Bożeny Pędziwiatr.
Mimo kilku mankamentów (niepotrzebne głosy z offu, krótki czas trwania), "Olga Bo" stanowi interesujące muzyczne spojrzenie na życie malarki. Teraz czekam na pełne sceniczne wykonanie.
