Sztuka warta obejrzenia
Teatr Jaracza zaczął rok 2006 premierą utworu Michaela Frayna Czego nie widać — to zabawna sztuka, w której autorzy śmieją się ze świata teatru.
Czego nie widać Michaela Frayna, w reżyserii Marcina Sławińskiego, to komedia o błahych konfliktach, rozgrywających się w teatralnym światku. W pierwszej części oglądamy nerwowe przygotowania do premiery spektaklu Co widać. Atmosfera prób jest napięta, bo do pierwszego przedstawienia zostało kilka godzin. Poznajemy prywatne kłopoty aktorów, które decydują o niedyspozycji na scenie. W drugiej części scena przeobraża się w teatralne kulisy i możemy zobaczyć to, czego zwykle nie widać. Ukazuje się zaplecze: rusztowanie podtrzymujące dekoracje, przygotowane rekwizyty i nerwowe zachowania aktorów. Trzecia odsłona to przedstawienie grane kolejny raz, gdy wszystko „się sypie”.
Reżyser stopniuje napięcie i wciąga widzów w życie teatralnego światka. Jak na dobrą farsę przystało w Czego nie widać sytuacja się komplikuje, ilość kłopotów ciągle rośnie, a z nimi panika bohaterów. Aktorzy z przedstawienia to zwykli ludzie. Joanna Fertacz jako aktorka Dotty gra chwiejną emocjonalnie gwiazdę. Inspicjentka Poppy (Katarzyna Kropidłowska [na zdjęciu]) jest zazdrosna i chętnie zajęłaby miejsce aktorki Brook (Ewa Pałuska), odważnie prezentującej się w samej bieliźnie i wiernie oddającej stereotyp ćwierćinteligentnej blondynki. Konflikty wywołuje reżyser (Artur Steranko) romansujący z kilkoma kobietami, które dowiadują się o tym.
Czego nie widać to sztuka świetnie dobrana do atmosfery zwariowanej noworocznej nocy. Farsa składa się z typowych chwytów komediowych: ukrywania się, kłamstwa i pomyłki. Jednak proste żarty dopracowane do perfekcji przestają być banalne i śmieszą nawet najbardziej wymagających. Aktor spadający ze schodów (Radosław Hebal) nie jest zabawny dlatego, że spadł, ale dlatego, że zrobił to świetnie.
Olsztyniacy pamiętają reżysera Marcina Sławińskiego z farsy O co biega i nie będą zawiedzeni, oglądając Czego nie widać. Autorom udało się odegrać improwizację tak, by nie można było odróżnić, czy pomyłka jest autentyczna czy improwizowana. Tylko spodnie, które jednemu z aktorów powinny spaść zupełnie, zatrzymały się na udach. To wpadka nieplanowana. Czy było ich więcej, trudno ocenić...
