Artykuły

"Poper" w reżyserii Any Nowickiej na dobre rozgościł się na Trzeciej Scenie Teatru Nowego. Komedię Hanocha Levina można zobaczyć ponownie w sobotę i w niedzielę o godz. 19.30. Warto. Na scenie - dwa domy, których granice kreśli biała linia na czarnej podłodze. W każdym z domów epicentrum wyda­rzeń wyznacza łóżko: symboliczne za­rzewie konfliktów, które targają bohate­rami i napędzają fabułę. Na pierwszy rzut oka nie dzieje się tu nic niezwykłe­go. Oto zazdrosny mąż - Szwarc (Paweł Binkowski) robi karczemne awantury swojej żonie. Paradująca w nocnej ko­szuli Szwarciska (kipiąca niezwykłą sceniczną energią Daniela Popławska) raz po raz odwraca się do małżonka wypiętym tyłkiem i z retorycznym pyta­niem "Widzisz to?" lawiruje między po­stawą ugodowej kury domowej i kobiety uparcie stawiającej na swoim. Małżeńskie zgrzyty obserwuje niemo znad łóżka ślubny portret obojga, oprawiony w ozdobną ramkę.

O co kłócą się bez końca Szwarcowie? O gapowatego sąsiada (w rolę tytułowe­go Popera wciela się Mirosław Kropielnicki), którym, zdaniem Szwarca, łączy Szwarciskę sekretny romans. Błahe? Bardzo. Ale w tym właśnie tkwi urok kolejnych scen, powracających jak refren tej samej piosenki. Prawdziwych utworów w pełnokrwistych wykonaniach (w głowie zostają zwłaszcza muzyczne in­terpretacje Doroty Abbe-Kuźmińskiej i Łukasza Mazurka, czyli scenicznej Kulpy i Kaca) jest zresztą w spektaklu Any Nowickiej sporo, zgodnie z pomysłem izraelskiego dramatopisarza Hanocha Levina, który opatrzył swój tekst podtytułem "komedia z piosenkami". Spektakl Any Nowickiej to jednak nie tyl­ko niewinna komedia, a także opowieść o tym, jak sami szukamy guza, nieżyczliwie zaglądając "innemu" przez okno do domu. Jak obarczamy się wzajemnie po­czuciem winy za całe zło tego świata - od "zatwardzenia po śmierć".