Artykuły

"Stracone zachody miło­ści" to pierwsza sztuka Szekspirowska wyreżysero­wana przez Agnieszkę Gliń­ską. To opowieść, w której każdy z pojawiających się wątków mówi o innym od­cieniu miłości. Uczuciu niezmiennym od pokoleń, skła­niającym ludzkość do kolej­nych namiętności, pragnień, niechęci i intryg. Ogranicza­ne rządzi się swoimi prawa­mi, nieodmiennie siejąc spustoszenie w męskich i niewieścich sercach.

Król Navarry Ferdynand, dla doskonalenia umysłu i ducha, wydaje dekret za­kazujący "sutej kuchni, py­chy bogactw i miłości". Pra­wo to obejmuje wszystkich mężczyzn. Przymus wyrze­czenia się typowych kawa­lerskich uciech na trzy lata powoduje w królestwie spo­re zamieszanie. Najwięcej szkody czyni jednak w kon­taktach damsko-męskich, które podsycane zakazem powodują jeszcze większe iskrzenie. Zakaz wydaje się szczególnie niemożliwy do przestrzegania z chwilą po­jawienia się na dworze fran­cuskich księżniczek.

Scenografia spektaklu jest bardzo oszczędna i led­wie nakreślająca styl epoki, choć trudno czynić z tego zarzut. Wydaje się, że bez­powrotnie minęły czasy sce­nograficznych wariacji. Przedstawienie zostało przygotowane na podstawie przekładu Leona Ulricha, który pozostawia więcej miejsca dla gry aktorskiej, niż tłumaczenie Stanisława Barańczaka.