Artykuły

Podobno Bardini, pytany w tej kwestii o radę, sugerował raczej Dyndalskiego... Wolne żarty - Ła­picki Dyndalskim? Za następne pół wieku - proszę bardzo. Ale teraz? Toż nawet łzy Klary, która nie chce pójść za niego wydają się cokol­wiek przesadzone...

Rolą Radosta w wyreżyserowa­nych przez siebie "Ślubach panieńskich" uczcił Andrzej Łapicki jubileusz 50-lecia swej pracy sce­nicznej. Bardzo dobre przedstawie­nie! Jakże ten Łapicki czuje Fred­rę! Wiersz płynie gładko, tempo fantastyczne, średniówka na swoim miejscu, pointy wybrzmiewają, a aranżowane dowcipy sytuacyjne dodają słowom nowych sensów. Oglądajcie sami, prowadźcie dzieci i wnuki. Mało kto już tak Fredrę wodzi - ze znawstwem, szacun­kiem, finezją, a zarazem tym cu­downym poczuciem dystansu wo­bec umowności i teatralnej konwencji. Łapicki, ruszając wąsem, puszcza oko do widowni ponad głową Fredry, delektując się całą tą zabawą z mistrzem i swoją w niej rolą. Jego Radost jest mło­dzieńczy, żwawy, czarujący, toż to amant prawie. Owszem, tu w wiej­skim dworku przypadła mu rola stryjaszka, ale niechże tylko te swaty dobiegną końca, to ho, ho - niejednej białogłowie potrafi je­szcze zawrócić w głowie.

Wszyscy w tym przedstawieniu spisują się jak należy, od pełnej godności pani Dobrójskiej Mirosła­wy Dubrawskiej, po szaławiłę Gu­stawa Rafała Królikiewicza. Króli­kiewicz wczuł się w rolę idealnie. Amant całą gębą, wykapany stryjaszek sprzed pół wieku - ten sam wdzięk, lekka ironia wobec siebie samego. Albin Krzysztofa Kozłow­skiego wygrał wszystko i więcej w roli zakochanego pantoflarza. Pa­nowie zdecydowanie wiedli prym w pierwszym akcie. Beata Ścibakówna jako Klara, zbyt ostro parła do przodu, za to Anieli Justyny Sieńczyłło nie było widać. W drugim akcie poszło lepiej: Aniela w sce­nie pisania listu okazała się wy­borna, a Klara - gdy nieco spuś­ciła z tonu - przywróciła roli właściwe proporcje. Brawa dla wszystkich, a dla Łucji Kossakow­skiej specjalnie za cudowny koloryt kostiumów.