Artykuły

Dyskusyjne przedsta­wienie szekspirowskiego "Cymbelina" w pięknej malarsko scenografii O. Axera zechciał Teatr Polski pokazać recen­zentom także w drugiej obsadzie.

Warto zwrócić uwagę na wyraźne różnice w interpretacji, jakie na­rzuciła indywidualność artystów. Przypomnijmy, że akcja szekspirowskiej sztuki toczy się za czasów drugiego cesarza rzymskiego Augusta, gdy władcy brytyjskiemu Cymbelinowi udaje się uwolnić od zależności narzuconej przez Juliu­sza Cezara. Rzecz zapew­ne z dużymi niegdyś aluzjami do wyzwalania się Anglii spod wpływów Rzymu w dobie Elżbietańskiej. Dla nas pozostałe tylko daleka metafora mówiąca, że układy historyczne by­wają zmienne, czyli ule­gają przekształceniom.

Szekspir dodaje swe­mu Cymbelinowi cechy humorystyczne, dotyczą­ce życia prywatnego. W pierwszej obsadzie na te cechy położył główny akcent grający Cymbelina Tadeusz Fijewski. Maciej Borniński grający w drugiej obsadzie, nie wyrzekając się zabawności, czyni Cymbelina osobą tak chytrą, że wierzy się w jego możność stawienia czo­ła najeźdźcom. Również grający pasierba królew­skiego i pretendenta do następstwa tronu Zyg­munt Hobot uzasadnia swoją doskonale komicz­ną grą całkowite nienadawanie się tego zaczepnego niezdary do pano­wania. Trzecią osobą która wprowadza zmiany do widowiska jest Halina Czengery w roli królowej, przyczajonej i drapieżnej, podczas gdy Zofia Petri w pierwszej obsadzie większy akcent położyła na pewność siebie i cynizm władczyni. Dzięki tej trójce mamy przedstawienie ciekawiej przekształcone.