Prima Aprilis, czyli Bończy teatr marzeń
Przed ponad rokiem, w wywiadzie dla "Rzeczpospolitej" udało mi się namówić wybitnego reżysera litewskiego do zrobienia "Dziadów" w Polsce. A potem tym pomysłem zainteresować Jana Englerta. Efekt "Dziady" Eimuntasa Nekrosiusa w Teatrze Narodowym uświetnią 250-lecie teatru publicznego w Polsce. Powodzenie tamtego pomysłu zachęciło mnie do ułożenia dalszej listy teatru marzeń, co zrobiłem w tekście "Teatr jakiego nie było".
W wielu pomysłach uwzględniłem aspiracje i plany samych artystów. Ponieważ jednak ta lista nie była z nimi uzgodniona przybrała formę primaaprilisowego żartu. Powstała wizja teatru nieistniejącego, choć możliwego. Na tyle jednak wysoce prawdopodobnego, że wielu czytelników, a i samych artystów czy dyrektorów teatrów dzwoniło do nas z pytaniami w tej sprawie.
No cóż. Starówka w Elblągu odbudowana została w latach 80. ub. wieku też w wyniku żartu primaaprilisowego jednego z miejscowych tygodników. Idea była szlachetna i wywołała entuzjazm mieszkańców, do tego doszły dobra wola radnych i zainteresowanie inwestorów.
Realizacja "Dziadów" Nekrosiusa też przekonała mnie, że marzenia się spełniają. Jak będzie w przypadku teatru marzeń czas pokaże. Jego realizacja z pewnością byłaby mniej kosztowna niż odbudowa Elbląskiej Starówki.
