Reżyser śni, że lśni
"Lśnię" Marcina Cecki w reż. Tomasza Bazana w Teatrze Nowym w Łodzi. Pisze Mike Urbaniak w Gazecie Wyborczej - Wysokich Obcasach.
I tylko aktorów żal. Robią, co mogą, a niewiele mogą, bo przecież wiedzą, w jakim chłamie grają
Otwartość na eksperyment jest ważna, szczególnie w czasach, w których większość dyrektorów teatrów eksperymentować się boi lub po prostu nie chce. I szczególnie w mieście, którego sceny na teatralnej mapie kraju, niestety, znaczą niewiele, czyli w Łodzi. Zaryzykował Zdzisław Jaskuła, szef tamtejszego Teatru Nowego, za co należą mu się słowa uznania. Niestety, rezultat okazał się opłakany, za co należą mu się słowa współczucia. A może nawet kondolencje.
Kto umarł? A raczej - co? Jakiekolwiek poczucie odpowiedzialności wobec widza. Widz w ogóle, zdaje się, twórcom pretensjonalnego dzieła pt. "Lśnię" nie jest potrzebny. Przylezie to do teatru, zasiądzie w fotelu i oczekuje, że zrozumie, co artyści chcą mu powiedzieć, bo przecież spektakle robi się w jakiejś sprawie. Bzdura! Spektakl robi się dla własnej radości tworzenia. Można się wtedy pobawić teatralną maszynerią i nie mając żadnego reżyserskiego zamysłu, zarzucić Bogu ducha winną widownię śmietniskiem gadżetów ów brak myśli zastępujących. Czego my więc na scenie nie zobaczymy, oj, jedziemy na bogato! Mamy maski, lateks, atłasową waginę, trzy akwaria, farby, kupę torfu, kamery, projekcje wideo, muzykę na żywo, rowerek, kij bejsbolowy i diamentową siekierę, kwiatki, szmatki, fatałaszki, krzyki, ryki i igraszki.
I tylko aktorów żal. Robią, co mogą, a niewiele mogą, bo przecież wiedzą, w jakim chłamie grają. Mieliśmy być my, widzowie, zabrani w podróż - inspirowaną twórczością Stephena Kinga - do opuszczonych przestrzeni założonego przez rektora łódzkiej szkoły filmowej Jerzego Toeplitza Studia Ogląd, w którym "bohaterowie konfrontują się ze strachem o utratę talentu". Zdaje się, że żadnego strachu w tej materii nie odczuwają twórcy spektaklu "Lśnię". A powinni.
