Śmiech prawdy
"Filozofia po góralsku" w reż. Ireny Jun i Wiesława Komasy Teatru Studio w Warszawie gościnnie w Poznaniu. Pisze Włodzimierz Braniecki w Głosie Wielkopolskim.
Pośrodku, pomiędzy nami, widzami, w tej barokowej przestrzeni refektarza klasztornego poznańskiej Galerii U Jezuitów przy ulicy Dominikańskiej - oni. Góral w kapeluszu, z plecaczkiem, z ręką na temblaku i ona, zażywna i jakże energiczna gaździna... Wiedzący wszystko, i jeszcze z nimi - młodzi, dziewczyna i chłopak. Też górale, zawodzący góralskie pieśni.
No i jest jeszcze biały niedźwiedź.
Jak powiedzieć prawdy ważne, by nie mądrzyć się? Może ze śmiechem... Bo jak to góral z plecaczkiem za księdzem Tischnerem wyznaje tu na scenie, są: "świnto prowda, tyż prowda i gówno prowda". To są słowa nieodżałowanego Tischnera, który kiedyś na spotkaniu u nas, w "Głosie Wielkopolskim", cytując to swoje powiedzonko, podkreślił zaraz skwapliwie: "Ja zawsze chciałem, żeby to była świnto prowda"...
Piękny przedwigilijny dar sprawiła nam w Poznaniu Elżbieta Bednarek, szefowa Domu Kultury "Pod Lipami", sprowadzając z Warszawy, z Teatru Studio spektakl "Filozofia po góralsku" według Józefa Tischnera, byśmy mogli rozpatrywać te owe prawdy we wszystkich ich odmianach...
Nie muszą tu już podkreślać, że wartość tego daru to nie tylko wspaniały tekst tischnerowski, ale świetne aktorstwo Ireny Jun i Wiesława Komasy. To prawdziwi mistrzowie, zresztą niezrównani twórcy monodramów. Ich kunszt widać i słychać było w każdym geście, w każdym słowie. A ponadto Wiesław Komasa z okresu swego grania w Teatrze Nowym i pracy z młodymi w Poznaniu, jakże tu wciąż oczekiwany...
Dla mnie największym walorem spektaklu "Filozofia po góralsku" to pokazanie w sposób piękny teatralnie... dobra. Mimo skomplikowania świata i nas samych, mimo naszych przeróżnych różności pokazanie nam, że dobro jest osiągalne.
