Dopóki Paryż nie spłynął krwią
"Królowa Margot. Wojna skończy się kiedyś" Wojciecha Farugi i Tomasza Jękota w reż. Wojciecha Farugi w Teatrze Polskim w Bielsku-Białej. Pisze Mike Urbaniak w Gazecie Wyborczej - dodatku Wysokie Obcasy.
Małgorzata de Valois była pionkiem przesuwanym na szachownicy historii przez mężczyzn. Niewiele się od tamtych czasów zmieniło
Specjalista od polskiej religijności - zdaje się, że tej szufladki nie lubi - Wojciech Faruga wystawił w Teatrze Polskim w Bielsku-Białej "Królową Margot", którą napisał z Tomaszem Jękotem. I nie oddaje, od razu trzeba tu powiedzieć, głosu tytułowej Małgorzacie de Valois (świetna Magdalena Łaska). Pokazuje raczej, że była pionkiem przesuwanym na szachownicy historii przez wyłącznie mężczyzn, którzy rozgrywali konflikt między katolikami i hugenotami, dopóki Paryż nie spłynął krwią. Ale nie tylko Paryż, bo krwią spływają nieustająco inne miasta i kraje. Niewiele się bowiem od tamtych czasów zmieniło.
Co robimy w ukryciu?
Nie zmieniło się to, że historię piszą zwycięzcy i jest ona przedmiotem nieustannej manipulacji, co w przerwie spektaklu znakomicie pokazują Gaspard de Coligny (Kazimierz Czapla), który opowiada o masakrze hugenotów, używając powielonych na kserokopiarce zdjęć współczesnych ofiar rozlicznych konfliktów, i król Karol (Adam Graczyk), który kilka minut potem podważy wszystko, co powiedział de Coligny. Jaka jest więc prawda? Kto ponosi winę za rzeź?
"Królowa Margot" to nie tylko dobra robota Wojciecha Farugi (zaryzykowałbym stwierdzenie, że to jego najlepszy spektakl), ale także pracującego z nim zespołu. Uznanie dla Agaty Skwarczyńskiej za scenografię, reżyserię światła i kostiumy oraz dla Damiana Kwiatkowskiego (gra Walezego) za ruch sceniczny, który pokazuje sztuczność okoliczności, w których przyszło żyć bohaterom. Nikt tam bowiem nie jest sobą, każdy gra rolę, jakiej się od niego oczekuje. "Rola" jest tu szczególnie trafnym słowem, bo wszystko to, co oglądamy - zdaje się mówić Faruga - to czysty teatr.
