Po co ta burza?
"Burza" Williama Shakespeare'a w reż. Krzysztofa Garbaczewskiego w Teatrze Polskim we Wrocławiu. Pisze Mike Urbaniak w Gazecie Wyborczej, Wysokich Obcasach.
Po obejrzeniu "Burzy" w reżyserii Krzysztofa Garbaczewskiego na deskach Teatru Polskiego we Wrocławiu miałem w głowie dwie myśli i jedno pytanie. Myśl pierwsza: ale ten Wrocław jest szczęściarzem, że ma Teatr Polski - jedną z ostatnich w naszym kraju przestrzeni absolutnej wolności artystycznej, którą nieustająco (na szczęście bezskutecznie) próbują zniszczyć lokalni politycy i podgryźć krytykanci spod znaku pożółkłego zęba. Polski jednak się nie daje i sunie po burzliwym oceanie na pełnych żaglach, rozbijając o swe burty pirackie łódki, z których próbuje się dokonać abordażu.
Myśl druga: ale ta Aleksandra Wasilkowska ma talent! O, Czarna Madonno, co ona stworzyła! Diabeł nie baba. Jej scenografia to świat, jakiego polski teatr nie widział od dawna. To po prostu arcydzieło, które dopełnione reżyserią światła Roberta Mleczki i muzyką Jana Duszyńskiego tworzy olśniewający, magiczny i tajemniczy świat oddziałujący na wszelkie zmysły.
W tym świecie pojawia się plejada postaci, którymi reżyser - co tu dużo mówić - się zabawił. Prospero i Alonzo Szekspira to u Garbaczewskiego kobiety - Prospera i Alonza (w tych rolach Ewa Skibińska i Halina Rasiakówna); Kaliban (Paweł Smagała) przypomina Quasimoda z katedry Notre Dame; Ferdynand, syn Alonzy (Andrzej Kłak), i Miranda, córka Prospery (Małgorzata Gorol), wyglądają i zachowują się, jakby nawciągali się grzybków, które rosną wkoło obficie, a dwóch pijaczków - Trankulo i Stefano (Andrzej Szeremeta i Wojciech Ziemiański) - spiskuje pod sceną, jak by tę całą szopkę zakończyć i zagrać Szekspira jak należy.
Mimo olśniewającego świata stworzonego przez twórców spektaklu, mimo przepysznych kreacji aktorskich i mimo nieustannego puszczania przez reżysera oka do widowni zostałem na koniec ze wspomnianym na początku pytaniem: w jakiej sprawie Krzysztof Garbaczewski wystawił tę "Burzę"? I, jak Boga kocham, nie wiem.
