Artykuły

w Teatrze Współczesnym wystawiono "Łgarza" Goldoniego, włoską komedię dell`arte. Okazało się po raz kolejny, że nie wszystko można przenosić na polski grunt. Z pizzą się udało, z komedią dell`arte - nie.

W najbliższym czasie w Warszawie zobaczymy mistrzowski, w wykonaniach komedii dell`arte, zespół Teatro Piccollo z Włoch. Warto więc sprawdzić, jak z włoską komedią poradził sobie polski zespół teatru Współczesnego. Oba teatry grają sztuki tego samego autora - Carlo Goldoniego, Włosi wystawiają "Arlekina", Polacy "Łgarza".

Lelio, ukochany jedynak weneckiego kupca Pantalona, spędza życie - a to w Neapolu, a to w Rzymie, a to w Wenecji - na zdobywaniu względów urodziwych córek szacownych patrycjuszy. W tym celu nie waha się przed przypisywaniem sobie zasług innych. Bez skrupułów posługuje się kłamstwami w sposób tyleż przewrotny, co głupi. Od początku wydaje się rzeczą oczywistą, że wielopiętrowe konstrukcje łgarstw Lelia, które w jego ustach stają się czymś w rodzaju sztuki dla sztuki, lada chwila legną w gruzach. Fabuła jest prosta - w tego rodzaju przedstawieniach wszystko zależy od aktorów, którzy swoimi improwizacjami nasycić ją mają treścią i doprowadzić widownię do ciągłego śmiechu.

W przypadku Teatru Współczesnego nie do końca się to udało. Wygląda na to, że styl dell`arte, oparty na charakterystycz­nych postaciach i maskach, z których każda ma własny, ustalony tradycją ko­stium, sposób mówienia i poruszania jest bardzo trudny do przeszczepienia na grunt polskiego aktorstwa. Improwizacja nie jest mocną stroną aktorów z Mokotowskiej. Widownia może nie tyle przysypia, co bez emocji śledzi ich poczynania Na podziw zasługuje właściwie tylko Krzysztof Kowalewski, jako jowialny lekarz, ojciec dwóch córek na wydaniu, który stworzył kolejną z najzabawniejszych ról w swoim dorobku.