Poznań. Andrzej Koszewski nie żyje
17 lutego zmarł jeden z najwybitniejszych kompozytorów poznańskich - Andrzej Koszewski. Jego sława przekroczyła daleko poza granice Polski. Pieśni Koszewskiego ma w swoim repertuarze m. in. legendarny zespół wokalny The King's Singers.
Andrzej Koszewski urodził się 26 lipca 1922 roku w Poznaniu. Kompozytor, muzykolog, teoretyk muzyki związany z Akademią Muzyczną im. Ignacego Jana Paderewskiego w Poznaniu. Był też doktorem honoris causa macierzystej uczelni.
Głównym polem zainteresowań badawczych Koszewskiego była twórczość Fryderyka Chopina oraz muzyka współczesna i improwizacja fortepianowa. Był autorem pierwszego w polskim piśmiennictwie podręcznika "Materiały do nauki improwizacji fortepianowej".
Twórczość kompozytorska Koszewskiego rozpada się na trzy okresy. Pierwszy obejmuje lata 40. i 50. ubiegłego stulecia, w którym twórca nawiązywał do tradycji. W latach 60. i początku lat 70. koncentrował się na twórczości chóralnej, która w swoim nowatorstwie wyraźnie odbiegła od stylistyki, która wówczas obowiązywała. W latach 80. kompozytor znów zwrócił się do tradycji, ale już w innym wymiarze.
Koszewski komponował na różne składy i różne instrumenty, ale największe uznanie przyniosła mu twórczość chóralna, nietypowa i niezwykle wymagająca. Członkowie The King's Singers mówili, że utworów Koszewskiego nie można śpiewać podczas typowych tras koncertowych, bo wymagają specjalnego przygotowania i koncentracji, a są bardzo piękne.
Koszewski zasłynął również jako twórca muzyki religijnej (w późniejszym okresie twórczości) i wcześniej - muzyki inspirowanej folklorem, zwłaszcza wielkopolskim ("Szocz wielkopolski" na orkiestrę z 1951 r., "Tryptyk wielkopolski" na chór mieszany z 1963 r. czy "Mała suita nadwarciańska" na chór mieszany z 1969 r.
Uczniem Andrzeja Koszewskiego jest m. in. Krzesimir Dębski, który na wiadomość o śmierci Profesora powiedział: - Takich Profesorów już nie ma, a i wtedy, kiedy ja u Niego studiowałem, był wyjątkowy. Przeniósł - za sprawą swoich profesorów - tradycję niemiecką do polskich uczelni, która polegała na dyscyplinie i porządku. Zawsze powtarzał nam: napisz jedna stronę dziennie, a po trzech miesiącach, będziesz miał symfonię. I miał rację.
